Nie klaszcz. Albo się śmiej, albo nie. (W Comedy Cellar.)

Opinie czytelników

Książka oferuje intrygujące spojrzenie na nowojorską scenę komediową, w szczególności na Comedy Cellar, wykorzystując wywiady i transkrypcje. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uznali ją za wciągającą i niezbędną lekturę, inni krytykowali ją za brak tradycyjnej struktury narracyjnej i kreatywności w jej prezentacji.

⬤ Wciągająca dla fanów Comedy Cellar i nowojorskiej sceny komediowej.
⬤ Dostarcza fascynujących spostrzeżeń i kontekstu historycznego na temat komedii i wolności słowa.
⬤ Oryginalne i dobrze zbadane tematy.
⬤ Niektórzy czytelnicy docenili włączenie szczerych, nieedytowanych transkrypcji, które dodały poziom autentyczności.
⬤ Wielu uznało ją za zabawną i prowokującą do myślenia na temat roli komedii w dyskursie społecznym.

⬤ Brak tradycyjnej narracji i pisania; głównie wykorzystuje transkrypcje wywiadów, które niektórzy uznali za chaotyczne.
⬤ Odwrócona prezentacja chronologiczna została uznana za niepotrzebną i mylącą.
⬤ Może spodobać się tylko zagorzałym zwolennikom Comedy Cellar, ograniczając jego szerszą atrakcyjność.
⬤ Niektóre recenzje opisują go jako niechlujny i przeciętny ze względu na poleganie na wywiadach bez spójnej struktury narracyjnej.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Don't applaud. Either laugh or don't. (At the Comedy Cellar.)

Zawartość książki:

Robin Williams. Jerry Seinfeld. Chris Rock. Amy Schumer. Oni wszyscy dzielili tę scenę.

To historia miejsca zwanego Comedy Cellar, małego klubu w piwnicy w Nowym Jorku, który pomógł rozpocząć karierę niektórym z największych komików naszych czasów. Znalazł się on również na pierwszej linii frontu globalnej wojny kulturowej po powstaniu i upadku jego najsłynniejszej gwiazdy, Louisa CK.

Jest to miejsce, w którym wykonawcy doskonalą swoje umiejętności poprzez eksperymentowanie, podejmowanie ryzyka i możliwość popełnienia błędu. Jest to w dużej mierze zasługa właścicieli klubu, rodziny Dworman. Stworzyli oni przestrzeń, w której panowała pełna wolność słowa. Jedynym zagrożeniem był brak śmiechu.

Ale w jaki sposób Manny Dworman, izraelski taksówkarz, stworzył bastion dla tak wielu wpływowych komików? Co sprawia, że klub kwitnie, a żart działa? Gdzie powinny leżeć moralne granice śmiechu? I dlaczego liczba widelców i stół komików mają tak duże znaczenie?

Andrew Hankinson opowiada tę historię słowami właścicieli, komików i coraz głośniejszych klientów, wykorzystując wywiady, skargi, e-maile, wiadomości tekstowe, listy i petycje, stawiając pytania o język, tożsamość, gust, rasizm, władzę i nie tylko w tej wielostronnej rozmowie o niebezpieczeństwach, dumie i polityce współczesnej komedii.