News Is a Verb: Dziennikarstwo pod koniec dwudziestego wieku

Opinie czytelników

Książka „News Is a Verb” autorstwa Pete'a Hamilla to krytyczna analiza współczesnego dziennikarstwa, w szczególności dotycząca upadku lokalnych gazet i wpływu własności korporacyjnej na jakość raportowania wiadomości. Hamill opowiada się za powrotem do dziennikarstwa skoncentrowanego na społeczności i wyraża zdecydowane opinie na temat obecnego stanu krajobrazu medialnego, podkreślając potrzebę prawdziwego związku między serwisami informacyjnymi a społecznościami, którym służą.

Czytelnicy doceniają elokwentny styl pisania Hamilla, wnikliwą krytykę współczesnego dziennikarstwa i pełne pasji wezwanie do ożywienia branży prasowej. Jego poglądy na temat dziennikarstwa społecznościowego i jakości raportowania silnie rezonują z wieloma aspirującymi i obecnymi dziennikarzami. Książka jest uważana za niezbędną lekturę dla każdego zainteresowanego dziennikarstwem, oferując konkretne rozwiązania mające na celu ożywienie tej dziedziny.

Niektórzy recenzenci uważają książkę za nieco przestarzałą, argumentując, że jej przesłanie może już nie współgrać z obecnym krajobrazem medialnym, szczególnie w dobie mediów społecznościowych. Kilku krytyków wspomina o okazjonalnym rozgoryczeniu Hamilla i konkretnych komentarzach politycznych, które mogą umniejszać jego wiarygodność. Ponadto w tekście pojawiają się uwagi dotyczące drobnych niedoskonałości, takich jak błędy typograficzne.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

News Is a Verb: Journalism at the End of the Twentieth Century

Zawartość książki:

BIBLIOTEKA MYŚLI WSPÓŁCZESNEJ.

„Kiedy krzyczące nagłówki okazują się oparte na historiach, które ich nie potwierdzają, opowieść o chłopcu, który płakał wilka, nabiera nowego życia. Kiedy gazeta jest wypełniona głupimi artykułami o celebrytach kosztem twardych wiadomości, czytelnik czuje się traktowany protekcjonalnie. W tym procesie krytyczny stosunek czytelnika do gazety jest powoli podważany.”

--from NEWS IS A VERB.

NEWS TO CZASOWNIK.

Dziennikarstwo pod koniec XX wieku.

„Z honorowymi wyjątkami, gazety stają się coraz głupsze. Są coraz bardziej przepełnione sensacją, plotkami, flackami agentów prasowych i rozdętymi błahostkami kosztem istotnych faktów. Afera Lewinsky'ego była tylko wyolbrzymioną wersją tego, co dzieje się już od jakiegoś czasu. Gazety kładą nacisk na dramat i konflikt kosztem analizy. Opisują celebrytów tak, jakby reporterzy byli bandą nędzarzy z nosami przyciśniętymi zazdrośnie do okien bogatych i sławnych. Są zaściankowe, kwadratowe, zniewolone konwencjonalnymi pobożnościami. Najgorsi z nich stają się bezmózgimi konsumentami śmieciowego jedzenia. W całym kraju, w dużych i małych miastach, nawet lepsze gazety są przewidywalne i nudne. Słyszałem kiedyś, jak reżyser filmowy powiedział o pewnym scenarzyście: „Dążył do przeciętności i odniósł sukces”. Wiele gazet odnosi sukces w ten sam sposób”.