Neapolitańskie niebo

Oryginalny tytuł:

Neapolitan Skies

Zawartość książki:

"Głos Bernadette Anderson nie jest już ukryty, ale uwolniony w tych wierszach. Wiele z nich osadzonych jest w teatrze życia codziennego. Ze swojej strefy kawowego komfortu obserwuje innych ludzi i wyobraża sobie siebie "wplecioną w kolorowe tkaniny podróży innych". Tka z innego, gęstszego materiału, gdy przechodzi do odkrywania siebie: złość na toksyczną miłość w "Squeeze", gdzie sekator z "Pruning" przekształca się w morderczą broń namiętności.

Macierzyńska miłość i udręka oraz uzdrawiająca miłość zwierząt. W ukształtowanych wierszach, takich jak "Concrete", spawa krótkie, ostre obrazy w niezapomniane wizualne wzory, w których jaźń jest przytłoczona. Od lodowych kolorów wieczornego nieba na zwykłym spacerze z psem w tytułowym wierszu, po czułość w jej "wierszach o matce", Bernadette zabiera nas na własną magiczną wycieczkę po tajemnicach. W Neapolitan Skies mamy do czynienia z wyjątkowym poetyckim głosem". - Sue Cook.

"To, co najbardziej wyróżnia się dla mnie w wierszach Bernie Anderson, to poczucie człowieka w naturze, dosłownie coś cudownego. Jej spotkania z przyziemnymi rzeczami i ludźmi są metaforami jej pragnienia poszukiwania czegoś więcej. Główny obraz w "Threads" jest wspaniałą metaforą, synonimem tęsknoty za złożeniem ich z powrotem. Ostra woda w kolorze khaki w "Duck Pond", dramat zbliżającego się deszczu w "Petrichor" i nagi liść / jaźń w "I Found a Poem" to żywe i uderzające obrazy. Istnieje również silne poczucie oczekiwania na coś, co ma się wydarzyć, ale nigdy nie jest się do końca pewnym następnego kroku. "Ladder" pięknie i obrazowo podsumowuje ten dylemat. Ona nie tylko zauważa wszystko, ona zwraca na to uwagę, jak w "Sinners Wall". Podsumowując, jest to bardzo satysfakcjonująca i często głęboko poruszająca lektura". - Ros Schulz.

"Wiersze w Neapolitan Skies rozpływają się w ustach. Spojrzenie Bernie Anderson na świat jest barwne, zmysłowe i często uduchowione. Mając oko do drobnych szczegółów i zauważając wybryki i dziwactwa swoich bliźnich, maluje poetyckie portrety i sceny, które są szczere, żywe i zaskakujące. Zawsze wrażliwa i pełna szacunku dla natury i ludzi, Anderson przekazuje poczucie ponadczasowości, łącząc historię z teraźniejszością, rodzinę z psychiką i żywych ze zmarłymi. Szczególnie podoba mi się sposób, w jaki ta poezja oddaje istotę smutku i radości, natury i stworzeń, takich jak konie i psy. Neapolitańskie niebo to oszałamiający zbiór inteligentnej, spostrzegawczej i emocjonalnej poezji". - Jude Aquilina.