Nazywając bogów: Namiętna poezja Cy Twombly'ego

Opinie czytelników

Książka „Naming the Gods: Cy Twombly's Passionate Poiesis” autorstwa Gary'ego Astrachana zagłębia się w mityczną symbolikę, kreatywność i rolę nieświadomego umysłu w artystycznej ekspresji. Jest chwalony za bogatą głębię intelektualną, liryczną prozę i zdolność zapraszania czytelników do odkrywania własnej kreatywności i powiązań między sztuką a ludzką psychiką. Jednak może być gęsta i złożona, co może zniechęcić niektórych czytelników.

⬤ Dobrze zbadana i napisana z pasją
⬤ zaprasza do eksploracji sztuki i nieświadomej kreatywności
⬤ transcendentalna i liryczna proza
⬤ oferuje głęboki wgląd w naturę inspiracji i procesu twórczego
⬤ wysoce zalecana dla artystów, terapeutów i wszystkich zainteresowanych korzeniami kreatywności
⬤ doskonała bibliografia.

Gęsty i złożony styl pisania może być wyzwaniem dla niektórych czytelników; znajomość Twombly'ego lub koncepcji mitologicznych może zwiększyć zrozumienie, ale nie jest wymagana.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Naming the Gods: Cy Twombly's Passionate Poiesis

Zawartość książki:

Naming the Gods: Cy Twombly's Passionate Poiesis dotyczy współczesnej twórczości Cy Twombly'ego widzianej na głębokim tle klasycznej mitologii greckiej.

W szczególności dwie splecione postacie i obrazy Orfeusza, grającego na lirze, kochanka i podróżnika do podziemi, oraz Dionizosa/Bakchusa, boga wina, ekstazy i szaleństwa, są traktowane jako dwa główne tematyczne motywy przewodnie, które ożywiają i nadrzędnie informują całą twórczość artystyczną Twombly'ego we wszystkich mediach, w których pracował, zarówno dosłownie, jak i symbolicznie, od wczesnych lat pięćdziesiątych do ostatniej serii genialnie kolorowych obrazów, które stworzył tuż przed śmiercią w 2011 roku. Jego zaabsorbowanie rytmami języka, poezji i pisania z jednej strony oraz tendencje do szalenie ekspresyjnej abstrakcji gestycznej z drugiej, ostatecznie łączą się w stworzeniu przez niego prawdziwie nowej i oryginalnej estetyki performatywnej, która łączy i łączy potężne impulsy tworzenia znaków, malowania i montażu z podstawowymi ludzkimi potrzebami indywiduacji, realizacji i odkupienia.

W długiej i bogatej tradycji wzniosłości poiesis obejmującej starożytną tragedię grecką, poprzez romantyzm, poetów Friedricha H lderlina i Rainera Marię Rilkego, aż po nasze własne fragmentaryczne i zagrożone postmodernistyczne czasy, artystyczny korpus Twombly'ego jest postrzegany jako zapewniający radykalnie odnowioną relację i praktykę honorowania, pracy i waloryzacji zarówno psychiki, jak i materii, świata wewnętrznego i zewnętrznego, a także wyznaczenie wyjątkowo kiełkującej i seminalnej przestrzeni dla dalszego wprowadzania w życie kreatywnego ludzkiego "robienia", "tworzenia", "produkowania" i "bycia" we wzajemnej i intymnej relacji z innością "rzeczy", natury i środowiska.