Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Nature and Spirit: An Essay in Ecstatic Naturalism
Nature and Spirit: An Essay in Ecstatic Naturalism rozwija rozszerzoną koncepcję natury, która z kolei wymaga przekształconego naturalizmu. W przeciwieństwie do bardziej opisowych naturalizmów, takich jak te autorstwa Deweya, Santayany i Buchlera, ekstatyczny naturalizm opiera się na fundamentalnej różnicy ontologicznej między naturą naturalizowaną (natura naturans) a naturą naturalizowaną (natura naturata).
Różnica ta leży u podstaw wszystkich innych odmian w ramach ogólnej koncepcji natury. Duch działa w ramach ogólnej koncepcji natury. Duch działa w ramach fragmentarycznej natury i ma swoje własne unikalne lokalizacje.
Ekstatyczny naturalizm nie wychwala ducha ani nie narzuca teodycei procesu naturze jako całości, ale starannie opisuje sposoby, w jakie duch wyłania się ze skończonych miejsc w świecie.
Pod względem metodologicznym tekst ten radykalnie osadza fenomenologię na nowym gruncie, dzięki czemu może ona ściślej współpracować z metafizyką poszukującą najbardziej ogólnych form natury. Odejście od fenomenologii transcendentalnej, która opiera się na głęboko błędnym pojmowaniu działki zradykalizowanego naturalizmu, umożliwia pokazanie, w jaki sposób wszystkie porządki istotności są powiązane z naturą i duchem.
To z kolei przenosi ludzki proces, z jego dialektycznym napięciem między skończonością a transcendencją, i umieszcza jaźń w pełni w wyłaniających się strukturach wspólnoty interpretatorów, gdy ta wspólnota żyje nadzieją. Pojęcie światowości zostaje ponownie zakorzenione w kategoriach pragmatycznych i semiotycznych, wywierając tym samym presję na sformułowania Heideggera. Pragmatyczna struktura kategorialna Peirce'a jest wykorzystywana do pokazania, w jaki sposób światowość różni się od jakiegokolwiek innego porządku w świecie.
Korelacja potencji natury, które są presemiotyczne i preordinalne, z porządkami samego świata, jest możliwa tylko dzięki fenomenologii porządkowej, która pozostaje dostrojona do fundamentalnej różnicy między naturą naturującą (potencje) a naturą naturowaną (porządki świata). Wreszcie, tekst redefiniuje boskie natury w świetle ekstatycznego naturalizmu, który postrzega Boga jako porządek w świecie, który doświadcza fragmentarycznej jakości natury. Teologia procesu jest kwestionowana ze względu na jej niezdolność do uchwycenia napięć między Bogiem a tym, co obejmuje.
Cztery boskie natury są obnażone, ponieważ odnoszą się do natury i do siebie nawzajem. Praca kończy się opisem boskiego życia w obliczu wszechogarniającego.
