Nakhon Phanom: Domino, które nie upadło: (i moje tajskie miasto rodzinne)

Opinie czytelników

Nakhon Phanom: The Domino That Did Not Fall to wspomnienia autorstwa Jamesa I. Jouppi, opisujące jego doświadczenia jako wolontariusza Korpusu Pokoju w Tajlandii na początku lat 70. ubiegłego wieku. Książka łączy osobistą opowieść z kontekstem historycznym, zapewniając wgląd w tajską kulturę, Korpus Pokoju i krajobraz polityczny epoki wojny w Wietnamie. Czytelnicy docenili kompleksowe badania i wciągającą opowieść, choć wielu zauważyło błędy strukturalne i gramatyczne.

Dobrze napisana i dogłębnie zbadana, wciągająca opowieść, autentyczna i szczera narracja, kompleksowa eksploracja tajskiej kultury i Korpusu Pokoju, zawiera osobiste anegdoty i różnorodne postacie, przydatne przypisy końcowe i bibliografia dla dodatkowego kontekstu, oferuje wgląd w złożoność tego okresu.

Liczne błędy gramatyczne i strukturalne, momentami wolne tempo, pewna powtarzalność tekstu, nadmierne skupienie się na jednej postaci (Noy) w porównaniu do innych, przypisy końcowe mogą zakłócać tok narracji.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Nakhon Phanom: the Domino That Did Not Fall: (and my Thai hometown)

Zawartość książki:

Po ukończeniu studiów inżynierii lądowej w Cornell w 1971 roku i pięciotygodniowym pobycie jako taksówkarz w Nowym Jorku, Jim Jouppi wyruszył na przygodę Korpusu Pokoju w Tajlandii. Po ukończeniu dwuletniej podróży był gotowy do powrotu do domu, ale po spotkaniu z zalotną tajską jownatee zdecydował się wziąć urlop domowy i wrócić na jeszcze jeden rok.

Po powrocie do Tajlandii znalazł się w bardzo osobistym dylemacie, próbując uciec od zbiegu tajskiego rządu, Korpusu Pokoju i polityki kontrrewolucyjnej w komunistycznej prowincji, w której stacjonował. Jouppi był później zatrudniony w Ameryce jako inżynier w trakcie szkolenia, praktykant stolarski, pracownik dla uchodźców i pracownik poczty, spędził trzy lata w armii jako sanitariusz i uzyskał tytuł magistra w dziedzinie inżynierii lądowej tropikalnego zdrowia publicznego w Anglii. Jego pierwsza próba napisania wspomnień została skrytykowana przez nieżyjącego już dr Johna Shade'a z Pearl S.

Buck Foundation w 1979 roku jako "stwierdzenie czasów, które musi być przedstawione jako inne niż prawda, ponieważ zbyt wielu ludzi nie jest gotowych na prawdę". Jego samodzielnie opublikowany podręcznik przetrwania Korpusu Pokoju został później skrytykowany przez protegowanego Buckminstera Fullera Jamesa (Jaya) Baldwina jako "część podstawowej pracy domowej, jeśli rozważasz Korpus Pokoju lub jakikolwiek inny program pomocy sponsorowany przez rząd".

Przed napisaniem najnowszej wersji swoich wspomnień dowiedział się jak najwięcej od ludzi o różnych perspektywach, starając się zrozumieć większą mozaikę. Kończy planem Korpusu Pokoju po pandemii z ulepszonym szkoleniem wstępnym; niezależny, o ile to możliwe, od amerykańskiego wywiadu, Korpus Pokoju, który może opierać się na swojej sześćdziesięcioletniej historii i nadal być realną opcją zawodową dla Amerykanów w przyszłości.