Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest wysoko ceniona za wnikliwą analizę chrześcijańskiego doświadczenia od narodzin do śmierci, oferując mądrość i zachętę dla wierzących. Wiele recenzji podkreśla jej znaczenie jako obowiązkowej lektury dla chrześcijan, z bogatą analizą duchowych doświadczeń i kwestii, które mogą być niewygodne do omówienia. Jednak niektóre wydania mają znaczące problemy z jakością druku, w tym brak numerów stron, co sfrustrowało kilku czytelników.
Zalety:⬤ Głęboka i wnikliwa analiza różnorodnych chrześcijańskich doświadczeń.
⬤ Zachęcająca i pouczająca dla czytelników.
⬤ Wielu uważa, że powinna to być lektura obowiązkowa dla chrześcijan.
⬤ Zawiera cenną mądrość istotną dla opieki duszpasterskiej.
⬤ Pełna znaczących cytatów i pomysłów do refleksji.
Wady:⬤ Niektóre wydania mają słabą jakość druku bez numerów stron, co utrudnia nawigację.
⬤ Niektóre sekcje mogą wydawać się zbyt długie lub powtarzalne.
⬤ Styl pisania był dla niektórych powodem do niepokoju, choć nie umniejsza to ogólnego przekazu.
(na podstawie 14 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Thoughts on Religious Experience
Zawartość książki:
Archibald Alexander (17 kwietnia 1772 - 22 października 1851) był amerykańskim teologiem prezbiteriańskim i profesorem w Princeton Theological Seminary. Przez 9 lat pełnił funkcję prezydenta Hampden-Sydney College w Wirginii, a przez 39 lat był pierwszym profesorem Princeton Theological Seminary w latach 1812-1851.
Archibald Alexander urodził się w South River w hrabstwie Rockbridge w Wirginii. Wychowywał się pod opieką prezbiteriańskiego pastora Williama Grahama (1745-1799), człowieka, który był szkolony w teologii przez Johna Witherspoona.
Jego dziadek, szkockiego pochodzenia, przybył z Irlandii do Pensylwanii w 1736 roku, a po dwóch latach pobytu przeniósł się do Wirginii. William, ojciec Archibalda, był farmerem i handlowcem. Jego bratankiem był amerykański powieściopisarz William Alexander Caruthers (1802-1846).
1 października 1791 r. otrzymał licencję na kaznodzieję, a 9 czerwca 1794 r. został wyświęcony przez prezbiterium Hanoweru i przez siedem lat był wędrownym pastorem w hrabstwach Charlotte i Prince Edward.
W wieku 21 lat Alexander został kaznodzieją Kościoła Prezbiteriańskiego. Został mianowany prezydentem Hampden-Sydney College, gdzie służył w latach 1797-1806, a stamtąd został powołany do Trzeciego Kościoła Prezbiteriańskiego w Filadelfii.
Seminarium teologiczne Princeton zostało założone w Princeton, New Jersey w 1812 roku, a Alexander został mianowany jego pierwszym profesorem, zainaugurowanym 12 sierpnia 1812 roku. W 1824 roku wraz z Robertem Bairdem i Charlesem Hodge'em pomógł założyć Chi Phi Society. W 1843 roku powrócił do Washington College, aby wygłosić przemówienie do absolwentów, które było jedną z wielu jego publikacji.
Samuel Miller został drugim profesorem w seminarium i przez 37 lat Alexander i Miller byli uważani razem za filary Kościoła Prezbiteriańskiego w utrzymaniu jego doktryn. Charles Hodge, słynny uczeń i następca Alexandra, nazwał swojego syna Archibald Alexander Hodge na cześć swojego mentora. (wikipedia.org)
