Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje książki Archibalda Alexandra podkreślają jej głęboki wpływ na zrozumienie chrześcijańskiego doświadczenia przez czytelników, podkreślając jej znaczenie i wnikliwą dyskusję. Podczas gdy treść jest chwalona za jej głębię i zachętę, niektórzy recenzenci wyrażają frustrację z powodu niskiej jakości niektórych wydań drukowanych, w szczególności braku numerów stron.
Zalety:⬤ Głęboki wgląd w chrześcijańskie doświadczenie od narodzin do śmierci.
⬤ Zachęcająca i pouczająca dla czytelników, oferująca mądrość w różnych aspektach wiary.
⬤ Wielu uważa ją za niezbędną lekturę dla chrześcijan, zwłaszcza tych zaangażowanych w pracę duszpasterską.
⬤ Równowaga między analizą i oświeceniem autora w kwestiach duchowych jest wysoko ceniona.
Wady:⬤ Niektóre wydania mają bardzo słabą jakość druku, brakuje w nich istotnych elementów, takich jak numery stron i spis treści.
⬤ Niektóre sekcje mogą wydawać się długie lub przeciągnięte, co może zmniejszyć czytelność dla niektórych.
⬤ Analiza bardziej melancholijnych aspektów ludzkiego doświadczenia może być postrzegana jako zbyt ponura jak na współczesne standardy.
(na podstawie 14 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Thoughts on Religious Experience
Zawartość książki:
Archibald Alexander (17 kwietnia 1772 - 22 października 1851) był amerykańskim teologiem prezbiteriańskim i profesorem w Princeton Theological Seminary. Przez 9 lat pełnił funkcję prezydenta Hampden-Sydney College w Wirginii, a przez 39 lat był pierwszym profesorem Princeton Theological Seminary w latach 1812-1851.
Archibald Alexander urodził się w South River w hrabstwie Rockbridge w Wirginii. Wychowywał się pod opieką prezbiteriańskiego pastora Williama Grahama (1745-1799), człowieka, który był szkolony w teologii przez Johna Witherspoona.
Jego dziadek, szkockiego pochodzenia, przybył z Irlandii do Pensylwanii w 1736 roku, a po dwóch latach pobytu przeniósł się do Wirginii. William, ojciec Archibalda, był farmerem i handlowcem. Jego bratankiem był amerykański powieściopisarz William Alexander Caruthers (1802-1846).
1 października 1791 r. otrzymał licencję na kaznodzieję, a 9 czerwca 1794 r. został wyświęcony przez prezbiterium Hanoweru i przez siedem lat był wędrownym pastorem w hrabstwach Charlotte i Prince Edward.
W wieku 21 lat Alexander został kaznodzieją Kościoła Prezbiteriańskiego. Został mianowany prezydentem Hampden-Sydney College, gdzie służył w latach 1797-1806, a stamtąd został powołany do Trzeciego Kościoła Prezbiteriańskiego w Filadelfii.
Seminarium teologiczne Princeton zostało założone w Princeton, New Jersey w 1812 roku, a Alexander został mianowany jego pierwszym profesorem, zainaugurowanym 12 sierpnia 1812 roku. W 1824 roku wraz z Robertem Bairdem i Charlesem Hodge'em pomógł założyć Chi Phi Society. W 1843 roku powrócił do Washington College, aby wygłosić przemówienie do absolwentów, które było jedną z wielu jego publikacji.
Samuel Miller został drugim profesorem w seminarium i przez 37 lat Alexander i Miller byli uważani razem za filary Kościoła Prezbiteriańskiego w utrzymaniu jego doktryn. Charles Hodge, słynny uczeń i następca Alexandra, nazwał swojego syna Archibald Alexander Hodge na cześć swojego mentora. (wikipedia.org)
