Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 9 głosach.
Oryginalny tytuł:
The Meuse-Argonne 1918: The Right Bank to the Armistice
Zawartość książki:
Amerykanie odnieśli znaczący początkowy sukces, gdy rozpoczęli wielką ofensywę przeciwko Niemcom w Moza-Argonne w ostatnich dniach września 1918 roku. Nie wszystko poszło jednak gładko i atak utknął w martwym punkcie, zatrzymany przez kilka linii systemu Hindenburga i wyzwania logistyczne. Poważną dodatkową przeszkodą była obecność baterii niemieckiej artylerii na wysokim terenie na prawym brzegu Mozy, prawie nie niepokojonych przez żadne znaczące ataki sił alianckich. Działa te stwarzały poważne problemy amerykańskim dowódcom i ich oddziałom.
Ostatecznie przeznaczono wystarczające środki na amerykańsko-francuski atak na prawym brzegu, mający na celu usunięcie niemieckiej artylerii i wyparcie Niemców ze Wzgórz Mozy, co było częścią wznowionej ofensywy na Lewym Brzegu i w Lesie Argonne.
Akcja często toczyła się na terenie, który był już świadkiem zaciekłych walk podczas bitwy pod Verdun w 1916 roku i francuskiej ofensywy późnym latem 1917 roku. Wiązało się to również z bardzo trudnym zadaniem przerzucenia dużych oddziałów przez rzekę Mozę i związany z nią kanał.
Teren jest nierówny i nawet wtedy dość mocno zalesiony. Oddziały amerykańskie i francuskie często musiały walczyć pod górę i w obliczu niemieckiej obrony, która została rozwinięta w ciągu poprzednich dwunastu miesięcy. Z drugiej strony, jakość broniących się oddziałów nie była wysoka, ponieważ Niemcy zmagali się z tak dużą presją w innych sektorach i obejmowała znaczną liczbę oddziałów austro-węgierskich. Popularna opinia ma tendencję do lekceważenia jakości walki tych austriackich żołnierzy, którzy w rzeczywistości spisali się dobrze.
Wycieczki prowadzą zwiedzających przez piękne krajobrazy, z przepięknymi widokami na Mozę i równinę Woevre. Wciąż można zobaczyć znaczące ślady wojny, w tym liczne bunkry obserwacyjne i schrony, a także okopy. Niezwykłą cechą tego obszaru są ślady części Linii Maginota, w szczególności bunkry (niektóre z nich są bardzo duże) i infrastruktura kolejowa wspierająca ją, czasami wykorzystująca linie zbudowane przez Niemców podczas pierwszej wojny światowej.
Jedna z tych wycieczek śledzi losy Henry'ego Gunthera, oficjalnie ostatniego amerykańskiego żołnierza, który zginął w akcji podczas Wielkiej Wojny. Istnieje wiele mitów na temat Gunthera; badane są fakty związane z jego śmiercią, a także umiejscowienie jego ostatniej akcji na ziemi. Jest też trasa poświęcona właśnie jemu.
