Mowa i teologia: Język i logika wcielenia

Opinie czytelników

Książka bada złożoność tego, w jaki sposób skończony język może odpowiednio opisać nieskończonego Boga, poruszając kwestie transcendencji i immanencji za pomocą pojęć z filozofii kontynentalnej. Smith przedstawia inkarnacyjny model mowy, który stara się szanować transcendencję Boga, jednocześnie uznając ograniczenia ludzkiego języka.

⬤ Angażuje się w złożone idee filozoficzne, oferując świeże perspektywy mówienia o Bogu.
⬤ Podkreśla potrzebę refleksji teologicznej, która wykracza poza tradycyjne dogmaty, przemawiając do tych, którzy szukają innowacyjnego myślenia w ramach ewangelikalizmu.
⬤ Dobrze sformułowane argumenty, które prowokują do myślenia i dyskusji, demonstrując pionierskie podejście Smitha w dyskursie teologicznym.

⬤ Książka może stanowić wyzwanie dla czytelników niezaznajomionych z filozofią kontynentalną, w szczególności z francuskim dekonstrukcjonizmem.
⬤ Niektórzy krytycy twierdzą, że poleganie przez Smitha na filozofach takich jak Levinas i Marion może być problematyczne lub błędnie interpretować ich idee.
⬤ Złożoność argumentów może sprawić, że niektórzy czytelnicy poczują niedosyt, ponieważ poruszone kwestie nie są ostatecznie rozwiązane.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Speech and Theology: Language and the Logic of Incarnation

Zawartość książki:

Bóg jest nieskończony, ale język skończony; dlatego mowa wydaje się skazywać Go na skończoność.

Czy mówiąc o Bogu, teolog naruszyłby boską transcendencję, redukując Boga do immanencji, czy raczej zdecydowałby się milczeć? Stawką w tym argumencie jest podstawowy problem warunków boskiego objawienia. W jaki sposób, w kategoriach języka i ograniczeń ludzkiego rozumienia, transcendencja może zostać kiedykolwiek poznana? Czy samo jej pojawienie się nie podważa jej transcendencji, jej stanu niepoznawalności?

Mowa i teologia zakłada, że paradygmat spotkania między tym, co materialne, a tym, co boskie, lub tym, co immanentne i transcendentne, znajduje się we Wcieleniu: Dobrowolne zanurzenie się Boga w ludzkim świecie jako wyraz Jego miłości do stworzenia. Dzięki temu kluczowemu aktowi łaski, opartemu na uniżeniu się Chrystusa wobec ludzkiej skończoności, filozofia zyskuje środki nie tylko do mówienia o doskonałości, co jest mówieniem teologicznym, ale także do wypełnienia luki między słowem a rzeczą w sensie ogólnym.