Monty's Functional Doctrine - Doktryna połączonych sił w brytyjskiej 21 Grupie Armii w północno-zachodniej Europie, 1944-45

Opinie czytelników

Książka oferuje wnikliwą analizę rozwoju procedur bojowych armii brytyjskiej w zakresie broni pancernej podczas II wojny światowej, zwłaszcza w latach 1944-1945. Choć przedstawia ona cenne spostrzeżenia na temat ewoluującej doktryny wojskowej, jej treść może nie zaangażować wszystkich czytelników, a także istnieją kwestie związane z jej głębią i skupieniem.

Książka jest dogłębnie zbadana i zapewnia szczegółowe spojrzenie na wyzwania i adaptacje armii brytyjskiej w taktyce i doktrynie walki. Podkreśla rolę poszczególnych dowódców w ewolucji strategii i oferuje kontekst historyczny, który może wzbogacić dyskusje akademickie. Dla osób zaznajomionych z kampaniami jest to przydatne uzupełnienie istniejącej literatury.

Styl pisania jest opisywany jako sztywny i niezręczny, co może nie być atrakcyjne dla wszystkich czytelników. Książka koncentruje się zbyt wąsko na rozwoju czołgów i piechoty, zaniedbując szersze aspekty, takie jak integracja artylerii i lotnictwa. Niektórzy recenzenci uważają, że brakuje jej krytycznej perspektywy i nie analizuje odpowiednio opóźnień armii brytyjskiej w opracowaniu skutecznej doktryny połączonych broni, postrzeganej jako słabość w porównaniu z niemiecką taktyką we wcześniejszych bitwach.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Monty'S Functional Doctrine - Combined Arms Doctrine in British 21st Army Group in Northwest Europe, 1944-45

Zawartość książki:

Wykorzystując połączenie nowych perspektyw i nowych dowodów, książka ta przedstawia reinterpretację tego, w jaki sposób 21. Grupa Armii opracowała udaną doktrynę połączonych broni pod koniec 1944 roku i wdrożyła ją na początku 1945 roku. Historycy, zawodowy personel wojskowy i osoby zainteresowane historią wojskowości powinny przeczytać tę książkę, która przyczynia się do radykalnego przewartościowania sił bojowych Wielkiej Brytanii w ostatnich latach II wojny światowej, badając powody, dla których 21 Grupa Armii była w stanie w latach 1944-45 zintegrować operacje pancerne i piechoty.

Kluczem do zrozumienia, w jaki sposób rozwinął się wynik, jest zrozumienie sposobów, w jakie oba procesy walki i tworzenia doktryny były ze sobą powiązane. Wymaga to zarówno konwencjonalnego skupienia się na dowodzeniu, jak i przekrojowego badania Montgomery'ego i znaczącej grupy dowódców. Ważną kwestią jest to, czy ta integracja broni bojowej (przewodnik po zdolnościach operacyjnych) miała jakąkolwiek podstawę we wspólnej doktrynie. Oprócz tego praca ta rzuca nowe światło na sposób tworzenia takiej doktryny. Trzecim powiązanym wkładem jest odpowiedź na pytanie, w jaki sposób Montgomery dowodził oraz czy i w jakim stopniu doktryna została narzucona lub wygenerowana. Ponadto praca ta bada, w jaki sposób grupa "wylewnych" dowódców współdziałała ze sobą i jaki był wpływ tych współzależności na sformułowanie wykonalnej doktryny.

Książka wnosi oryginalny wkład w debatę na temat stylu dowodzenia Montgomery'ego w północno-zachodniej Europie i jego konsekwencji, a także łączy to ze śledzeniem i rozwikłaniem korzeni jego pomysłów oraz jego roli w tworzeniu doktryny dla ostatecznego ataku armii brytyjskiej na Niemców. W szczególności autor jest w stanie zrobić coś, co pokonało poprzednich autorów: wyjaśnić, w jaki sposób ewoluowała doktryna, a zwłaszcza kto był odpowiedzialny za dostarczenie kluczowych pierwszych szkiców, a także rolę, jaką Montgomery odegrał w jej rewizji, kodyfikacji i rozpowszechnianiu.