Doktryna funkcjonalna Monty'ego - Doktryna połączonych sił w brytyjskiej 21. grupie armii w północno-zachodniej Europie, 1944-45

Opinie czytelników

Książka zawiera szczegółową analizę taktycznej ewolucji armii brytyjskiej w północno-zachodniej Europie w latach 1944-45, koncentrując się w szczególności na rozwoju doktryny połączonych broni pod dowództwem Montgomery'ego. Chociaż oferuje wnikliwe badania i analizy, niektórzy czytelnicy uważają, że jego akademicki styl i wąskie skupienie ograniczają, sugerując, że brakuje mu kompleksowej krytycznej perspektywy.

⬤ Dobrze zbadany i dokładnie analizuje złożony temat.
⬤ Oferuje wgląd w ewolucję taktyki wojskowej i rozwój operacji połączonych broni.
⬤ Podkreśla role różnych dowódców i ich podejście do adaptacji taktyki.
⬤ Stanowi przydatny wkład w literaturę akademicką dotyczącą historii wojskowości II wojny światowej.

⬤ Gęsty, akademicki styl pisania może nie przypaść do gustu ogółowi czytelników.
⬤ Ograniczony zakres, skupiający się głównie na relacjach między czołgami a piechotą, przy jednoczesnym zaniedbaniu artylerii i lotnictwa.
⬤ Brak szerszej, krytycznej analizy osiągnięć armii brytyjskiej i tempa rozwoju taktycznego.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznają ją za niesatysfakcjonującą i potwierdzającą trudności armii w skutecznym rozwoju strategicznym.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Monty'S Functional Doctrine - Combined Arms Doctrine in British 21st Army Group in Northwest Europe, 1944-45

Zawartość książki:

Wykorzystując połączenie nowych perspektyw i nowych dowodów, książka ta przedstawia reinterpretację tego, w jaki sposób 21. Grupa Armii opracowała udaną doktrynę połączonych broni pod koniec 1944 roku i wdrożyła ją na początku 1945 roku. Historycy, zawodowy personel wojskowy i osoby zainteresowane historią wojskowości powinny przeczytać tę książkę, która przyczynia się do radykalnego przewartościowania sił bojowych Wielkiej Brytanii w ostatnich latach II wojny światowej, badając powody, dla których 21 Grupa Armii była w stanie w latach 1944-45 zintegrować operacje pancerne i piechoty.

Kluczem do zrozumienia, w jaki sposób rozwinął się wynik, jest zrozumienie sposobów, w jakie oba procesy walki i tworzenia doktryny były ze sobą powiązane. Wymaga to zarówno konwencjonalnego skupienia się na dowodzeniu, jak i przekrojowego badania Montgomery'ego i znaczącej grupy dowódców. Ważną kwestią jest to, czy ta integracja broni bojowej (przewodnik po zdolnościach do walki operacyjnej) miała jakąkolwiek podstawę we wspólnej doktrynie. Oprócz tego praca ta rzuca nowe światło na sposób tworzenia takiej doktryny. Trzecim powiązanym wkładem jest odpowiedź na pytanie, w jaki sposób Montgomery dowodził oraz czy i w jakim stopniu doktryna została narzucona lub wygenerowana. Ponadto praca ta bada, w jaki sposób grupa „wylewnych” dowódców współdziałała ze sobą i jaki był wpływ tych współzależności na sformułowanie wykonalnej doktryny.

Książka wnosi oryginalny wkład w debatę na temat stylu dowodzenia Montgomery'ego w północno-zachodniej Europie i jego konsekwencji, a także łączy to ze śledzeniem i rozwikłaniem korzeni jego pomysłów oraz jego roli w tworzeniu doktryny dla ostatecznego ataku armii brytyjskiej na Niemców. W szczególności autor jest w stanie zrobić coś, co pokonało poprzednich autorów: wyjaśnić, w jaki sposób ewoluowała doktryna, a zwłaszcza kto był odpowiedzialny za dostarczenie kluczowych pierwszych szkiców, a także rolę, jaką Montgomery odegrał w jej rewizji, kodyfikacji i rozpowszechnianiu.