Moje życie z rzeczami: Dzienniki konsumenta

Opinie czytelników

My Life with Things autorstwa Elizabeth Chin to przystępna i prowokująca do myślenia autoetnografia, która bada kulturę konsumpcyjną, przywiązanie do przedmiotów i osobiste doświadczenia związane z zakupami i dobrami materialnymi. Książka łączy humor z poważnymi refleksjami na temat konsumpcji, zapewniając wgląd zarówno w zachowania indywidualne, jak i społeczne w kontekście kapitalistycznym.

Książka jest humorystyczna, przystępna i przystępna, z inteligentnym i ostrym dowcipem. Skutecznie łączy osobiste doświadczenia z szerszą krytyką kulturową i pozwala czytelnikom zastanowić się nad własnymi relacjami z rzeczami materialnymi bez poczucia pouczania. Styl pisania jest wciągający, przypominający rutynę stand-upu, dzięki czemu złożone idee są przystępne. Łączy osobiste anegdoty z akademickimi spostrzeżeniami, zapewniając unikalne spojrzenie na konsumpcjonizm.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że pojęcia akademickie, takie jak „fetyszyzm towarowy”, nie są jasno sformułowane. Struktura książki przypomina esej, co może nie odpowiadać tym, którzy szukają tradycyjnej narracji. Ponadto, chociaż książka porusza poważne tematy, istnieje możliwość, że niektórzy czytelnicy nie docenią humoru lub nie uznają go za rezonujący z ich doświadczeniami.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

My Life with Things: The Consumer Diaries

Zawartość książki:

Niekonwencjonalna i prowokująca książka My Life with Things jest medytacją Elizabeth Chin na temat jej relacji z dobrami konsumpcyjnymi oraz krytycznym stwierdzeniem na temat polityki i metody antropologii.

Chin koncentruje książkę na wpisach do dziennika, które koncentrują się na przedmiotach codziennego użytku - gałkach szafek kuchennych, butach, pianinie - i wykorzystuje je do dogłębnego zbadania sposobów, w jakie konsumpcja rezonuje z osobistym i społecznym znaczeniem: od pisania miłosnych haikusów o jej ulubionym lakierze do paznokci i omawiania rasowych implikacji jej czapki na zęby, po ujawnienie, w jaki sposób wykorzystała zakupy, aby poradzić sobie z poronieniem i zastanawianie się, w jaki sposób jej mała córka pomyślała, że potrzebuje Lunesty. Przez cały czas Chin pamięta o związku Karola Marksa i jego rodziny z ich dobytkiem, rysując podobieństwa między serwetkami Marksa, produkcją bielizny stołowej z końca XIX wieku i własną kolekcją pościeli w stylu vintage.

Chin w sposób szczery i odświeżający ujawnia złożoność swoich przywiązań do rzeczy, polegania na nich i skomplikowanych relacji z nimi. W ten sposób skłania czytelników do ponownego przemyślenia własnej konsumpcji, a także założeń dotyczących możliwości kreatywnego stypendium.