Moi przyjaciele

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że „Mes Amis” Emmanuela Bove'a to przejmująca eksploracja samotności i ludzkiego pragnienia więzi, szczególnie poprzez postać Victora Batona. Unikalny głos, humor i emocjonalna głębia powieści rezonują z czytelnikami, czyniąc ją niezapomnianą lekturą. Stawia głębokie pytania o przyjaźń i egzystencję.

Czytelnicy chwalą sprytny styl powieści, wyjątkowy głos i głęboki oddźwięk emocjonalny. Postać Victora Batona wzbudza zarówno śmiech, jak i współczucie, oddając walkę z samotnością i poszukiwanie więzi. Humor zmieszany z melancholią dodaje głębi, a książka jest opisywana jako wciągająca i prowokująca do myślenia. Kilku recenzentów uznało ją za wciągającą i uznało, że zawiera uniwersalne tematy, które rezonują z osobistymi refleksjami na temat samotności i egzystencji.

Niektórzy czytelnicy uważają, że użalanie się nad sobą głównego bohatera może stać się nużące, a narracja może wydawać się zbyt skoncentrowana na samotności. Podczas gdy wielu docenia styl powieści, inni porównują ją z literackimi gigantami, sugerując, że może ona nie osiągnąć najwyższych szczebli literatury. Kilka osób uznało, że zasługuje ona na nieco niższą ocenę w porównaniu do ich faworytów z najwyższej półki, co wskazuje na nieznaczne postrzeganie jej jako mniej wpływowej w stosunku do innych klasyków.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

My Friends

Zawartość książki:

Opowieść Bove'a o weteranie I wojny światowej żyjącym w powojennym Paryżu, poszukującym przyjaźni i ciepła, jest ironicznym, zabawnym arcydziełem jednego z ulubionych francuskich autorów. Moi przyjaciele to pierwsza i najsłynniejsza książka Emmanuela Bove'a, która zaczyna się zwyczajnie, choć nietypowo: „Kiedy się budzę, mam otwarte usta.

Moje zęby są włochate: lepiej byłoby umyć je wieczorem, ale nigdy nie jestem wystarczająco odważny". "Victor Baton mówi i jest klasycznym małym człowiekiem, bez talentu, wyróżnienia lub znaczenia i bez złudzeń, że ma którąkolwiek z tych rzeczy, albo w rzeczywistości, jeśli jest wyjątkowy, to dlatego, że najbardziej podstawowe transakcje życiowe wydają się go bardziej mylić niż resztę z nas. Wszystko, czego Victor chce, to być kochanym, wszystko, czego chce, to przyjaciel, a kiedy błąka się po ulicach Paryża w poszukiwaniu miłości, przyjaźni lub przelotnej więzi, śmiejemy się zarówno z łagodności Victora, jak i z jego dziwnej dumy, ale także czujemy się z nim.

Victor jest w końcu kimś w rodzaju everymana, niezłomnym rycerzem ludzkiej kruchości. I, mimo wszystko, on, a przynajmniej jego twórca, jest swego rodzaju geniuszem, nadającym zaułkom i wynajmowanym pokojom miasta oraz nieuporządkowanym chwilom codziennego życia dziwną i niezapomnianą wyrazistość.