Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka przedstawia złożoną analizę musicali na Broadwayu, koncentrując się w szczególności na ich związku z kulturą gejowską. Podczas gdy niektórzy recenzenci chwalą ją za pomysłowe argumenty i osobiste spostrzeżenia, inni krytykują ją za pretensjonalność, rozwlekłość i brak jasności.
Zalety:Książka jest chwalona za oryginalność, gęste i pomysłowe argumenty oraz udaną integrację osobistej narracji z analizą kulturową. Jest postrzegana jako przemyślana eksploracja wpływu kultury gejowskiej na teatr muzyczny.
Wady:Krytycy opisują książkę jako zbyt złożoną, zawiłą i pretensjonalną. Niektórzy uważają prozę za obraźliwą i bezsensowną, sugerując, że brakuje jej treści i jasności, co utrudnia zaangażowanie.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Place for Us: Essay on the Broadway Musical
Zawartość książki:
Kiedyś nie było tajemnicą, że w czasach powojennej świetności musical na Broadwayu rekrutował ogromną rzeszę gejów.
Ale chociaż ten niegdyś przemilczany fakt społeczny jest obecnie źródłem żartów, które każdy widz sitcomu powinien znać, niekoniecznie został on lepiej zrozumiany. W Place for Us D.
A. Miller bada to, z czego śmieją się wszystkie dowcipy: żenująco wzajemne pokrewieństwo między „ogólną” formą kultury a pogardzaną „mniejszością”, która w rzeczywistości była domyślną publicznością tej formy. W stylu, który jest z kolei powieściowy, wspomnieniowy, autobiograficzny i krytyczny, autor przywraca historyczną gęstość głównym sposobom odbioru, które tak wielu gejów rozwinęło, aby odpowiedzieć na wezwanie musicalu: wczesna prywatna komunia z oryginalnymi albumami obsady, późniejsze biwakowanie melodii show w piano barach, jeszcze późniejsze przeformatowanie tych samych piosenek w dyskotece post-Stonewall.
Ponadto, poprzez rozszerzoną lekturę Gypsy, Miller określa naturę samego wezwania, które lokalizuje w najbardziej podstawowych konwencjach powojennego musicalu: sprzecznej relacji między spektaklem a książką, mimetycznej tendencji numeru muzycznego, centralnej roli kobiecej gwiazdy. Miller dowodzi, że jeśli powojenny musical można nazwać gatunkiem „gejowskim”, to dzieje się tak dlatego, że jego regularną, choć nienagłaśnianą pracą było rozpieszczanie mężczyzn spektakularnymi emocjami kobiecości, która stała się ich własną.
