Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka przedstawia krytyczną analizę twórczości Jane Austen, wywołując mieszane reakcje czytelników. Podczas gdy niektórzy chwalą dogłębne teorie literackie autora i uważne czytanie stylu Austen, inni krytykują złożoność i postrzeganą zawiłą naturę analizy, argumentując, że przesłania ona błyskotliwość pisarstwa Austen.
Zalety:⬤ Oferuje uważną lekturę i wnikliwą krytyczną analizę stylu Jane Austen.
⬤ Skutecznie łączy różne teorie literackie.
⬤ Doceniana za głębię i zdolność do lepszego zrozumienia twórczości Austen.
Wady:⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że styl autora jest zbyt złożony i zawiły, co utrudnia zrozumienie jego punktów.
⬤ Krytyka analizy jako postmodernistycznej, potencjalnie błędnie przedstawiającej intencje Austen.
⬤ Oskarżenia autora o trywializowanie zniuansowanych osobowości bohaterów Austen.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Jane Austen, or the Secret of Style
Zawartość książki:
Jakie jest światowo-historyczne znaczenie Jane Austen? Stara panna pisze z dystansem boga. Tutaj, napiętnowany stan panienki; tam, niezrównany pokaz absolutnego, bezosobowego autorytetu pisarza. Pomiędzy nimi sekretna praca stylu Austen: powstrzymanie społecznej zagłady, która nastąpiłaby, gdyby kiedykolwiek pisała jako osoba, którą jest.
Bo żadna Jane Austen nigdy nie mogłaby pojawić się w Jane Austen. Pośród szczęśliwych żon i żałosnych starych panien nie widzimy żadnej niezamężnej kobiety, która odniosła sukces, i pomimo mnóstwa dziewcząt starających się zdobyć „osiągnięcia”, nie ma też artysty. To, co się pojawia, to upiorne Nikt, głos narracji nieoznaczony wiekiem, płcią, stanem cywilnym, wszystkimi szczegółami, które czynią osobę - i mogą uczynić ją osobliwą. Bohaterka Austen musi stłumić swój dowcip, aby stać się tym, a nie innym, aby stać się osobą nadającą się do związania węzłem małżeńskim. Ale dla siebie Austen odrzuca osobowość, ze wszystkimi jej ograniczeniami i potrzebami, i znika w pozbawionej źródeł anonimowości swojego stylu. Choć często ceniony za swoją uniwersalność, styl ten oznacza specyficzny impas pisarki, której autoprezentacja jest niemożliwa bez perspektywy wstydu.
D. A. Miller argumentuje tę tezę nie tylko poprzez uważną lekturę, której styl Austen zawsze wymaga, ale także poprzez uważne pisanie, niewolnicze naśladownictwo, które czasami inspiruje.
