Michael Bradley: Teenage Kicks - Moje życie jako podtekst

Opinie czytelników

Książka spotkała się z niezwykle pozytywnymi opiniami czytelników, którzy doceniają jej humor, wciągającą fabułę i szczegółowy wgląd w życie i karierę The Undertones z perspektywy basisty Michaela Bradleya. Jest szczególnie ceniona za nostalgiczną wartość i zabawne anegdoty, oddające istotę dorastania z muzyką w tamtych czasach. Niektórzy czytelnicy wyrażają jednak pragnienie bardziej dogłębnej eksploracji konkretnych aspektów historii zespołu.

⬤ Dowcipny i zabawny styl pisania
⬤ zapewnia wewnętrzną perspektywę na zespół
⬤ nostalgiczny urok
⬤ humorystyczne anegdoty
⬤ dobrze oddaje ducha zespołu i punkową scenę muzyczną
⬤ gorąco polecam fanom The Undertones i miłośnikom muzyki.

⬤ Niektórzy czytelnicy życzyli sobie dokładniejszego omówienia późniejszych lat zespołu i kluczowych wydarzeń
⬤ kilku uważało, że jest zbyt krótka
⬤ niektórym momentom brakowało głębi w odniesieniu do dynamiki interpersonalnej w zespole.

(na podstawie 48 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Michael Bradley: Teenage Kicks - My Life as an Undertone

Zawartość książki:

Michael Bradley dołączył do grupy swojego szkolnego kolegi w Derry w Irlandii Północnej latem 1974 roku. Mieli dwie gitary i nie mieli wokalisty.

Cztery lata później Undertones nagrali "Teenage Kicks", ulubioną płytę Johna Peela, i stali się jednym z najbardziej lubianych brytyjskich zespołów ery post-punkowej. Trzymając się swoich punkrockowych zasad, podpisali okropne umowy, nagrali świetne płyty i świetnie się bawili. Rozpadli się w 1983 roku, kiedy zdali sobie sprawę, że na końcu rockandrollowej tęczy nie ma garnca złota.

Jego historia to słodko-gorzka, wzruszająca i czasami zabawna opowieść o nieprawdopodobnym sukcesie, drobnych kłótniach i figlarnych psotach podczas pięciu lat dorastania w branży muzycznej. Mądrzejszy, ale niewiele bogatszy, Michael został kurierem rowerowym w Soho po rozpadzie Undertones.

"Sześćdziesiąt mil dziennie, świeże powietrze, żadnych obowiązków" - pisze. "Czasami myślę, że to była najlepsza praca, jaką kiedykolwiek miałem.

Oczywiście tak nie było". "