Miazga według Davida Goodisa

Opinie czytelników

Książka Jaya Gertzmana, „Pulp According to David Goodis”, oferuje kompleksową eksplorację życia i twórczości autora noir Davida Goodisa, podkreślając jego wyjątkowy wkład w gatunek i kontekst kulturowy powojennej Filadelfii. Książka jest chwalona za skrupulatne badania, wciągające anegdoty i głębokie zanurzenie się w złożonym charakterze Goodisa i mrocznych aspektach jego narracji.

Nienaganne badania, wciągający styl pisania, wnikliwe anegdoty, ożywiają osobowość i kontekst Goodisa, cenne dla fanów noir i każdego zainteresowanego amerykańską historią literatury.

Potencjalnie przytłaczająca dla czytelników niezaznajomionych z Goodisem lub literaturą noir, może być zbyt akademicka w tonie dla niektórych zwykłych czytelników.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Pulp According to David Goodis

Zawartość książki:

Pulp, According to David Goodis zaczyna się od sześciu cech charakterystycznych dla pulp noir z lat 50-tych, które podobają się wydawcom, ponieważ w oczywisty sposób fascynują masowego czytelnika. Niezwykle cenna jest miejska sceneria, którą Goodis przedstawił głównie w swoim rodzinnym mieście, Filadelfii. Tam, gdy fabryki przeniosły się na przedmieścia, pracodawcy, policja i politycy porzucili powojenne dzielnice robotnicze i podklasowe. Uznane za "zniszczone", znosiły rebelie lokalnego szefa mafii. Jedynie Goodis dostrzegł w Street of the Lost, Down There i Night Squad wciąż żywą społeczną solidarność. Udramatyzował to wszystko językiem ulicy, tak jak zrobiłby to wielki reżyser filmowy, a Delmar Davies, Paul Wendkos i Jacques Tourneur nakręcili filmy na podstawie jego powieści.

Jako hollywoodzki scenarzysta, jego najbardziej prestiżowym zleceniem był nieprodukowany film o weteranach z klasy robotniczej. Ostatecznie stał się poematem prozatorskim w formacie pulp paperback The Blonde on the Street Corner, osadzonym w Filadelfii z czasów kryzysu, w domach szeregowych i knajpach na rogach ulic. Stajemy się bliscy maniakalno-depresyjnemu bohaterowi, jego dryfującym przyjaciołom, rogowi ulicy i enigmatycznemu zimowemu księżycowi w parku w północnej Filadelfii.

Pisarz radykalnie odchodzi od konwencji pulpowego kryminału, wprowadzając wątki kazirodztwa między bratem a siostrą (Of Tender Sin, The Moon in the Gutter). Daje mu to szansę na ukazanie desperacji ludzi, którzy nie mają odwagi przyjrzeć się swoim psychoseksualnym pragnieniom i nuklearnej dynamice rodziny, która je pielęgnowała. Zamiast tego wiążą się z agresywnymi seksualnie kobietami, które potęgują ich upokorzenie i poczucie winy. Skazują się na zastępowanie bólu wzajemnością, tak jakby jedynym uczuciem, które ich podnieca, było poczucie winy.

W wielu powieściach współczucie Goodisa wykracza poza zwykłego człowieka do morderczego bossa przestępczego, którego brutalny sukces pozbawił go więzi z kochanką lub społecznością. Odnoszący sukcesy gangster jest "samotny, winny i bezbronny wśród wrogów; jest karany za sukces" (Robert Warshow). Nocna brygada i Czarny piątek są tego przykładem. To kolejny przykład na to, jak pisarz kryminałów może nauczyć swoich masowych czytelników myślenia wykraczającego poza oczekiwania wobec pulpowego thrillera. Pomaga to również wyjaśnić, dlaczego "Goodis nie wybrał gatunku kryminału pulpowego, to on wybrał go".

Pulp According nakreśla głębię noir twórczości Goodisa w kontekście narracji Franza Kafki. Precyzyjne wyczucie miejsca i bolesne spostrzeżenia Goodisa na temat niezmienności losu są z nimi równoległe. Włamywacz, Tam na dole i Ulica bez powrotu są sobie szczególnie bliskie. Obaj pisarze łączą realizm, dezorientację i marzenia senne; obaj koncentrują się na przerażających wizjach uwięzienia; obaj opisują pozorną degenerację bohatera do stanu podludzi.

Swoją ostatnią powieść, Somebody's Done For, Goodis napisał po śmierci rodziców, samotny i osamotniony w rodzinnym domu. Ta niedoceniona historia podsumowuje jego główne zainteresowania noir: szlachetnego, skazanego na porażkę przegranego oraz niedostępną naturę intymności i wzajemności.

Pisarz nigdy nikomu nie powiedział, że jest kimś więcej niż "artystą rozrywkowym". Ale tak samo było z Faulknerem, Steinbeckiem i Hemingwayem, z których wszyscy są echem Davida Goodisa. Jeśli istnieje jeden pisarz masowej literatury pulpowej, który jest przykładem intensywności doświadczeń po II wojnie światowej wśród czytelników kryminałów noir, to jest nim ten "poeta przegranych". Z naciskiem na "poeta".