Metaphysical Exile: On J.M. Coetzee's Jesus Fictions
Nagrodzone Nagrodą Nobla powieści J. M. Coetzee'ego stanowią trylogię powieści, które ukazały się w ciągu ostatniej dekady. Wyróżniają się one na tle jego wcześniejszej twórczości swoją trudnością i centralną rolą, jaką przypisują filozofii - po części poprzez zainteresowanie konkretnymi tematami.
Po części poprzez krytyczne zaangażowanie w filozofię jako sposób aktywności intelektualnej, z bardzo szczególną rolą do odegrania w szerszych problemach kulturowych współczesnej Europy Zachodniej.
Robert Pippin przedstawia pierwszą szczegółową interpretację trylogii Jezus J.M. Coetzeego jako całości. Aby je zrozumieć, traktuje trzy fikcje jako bajkę filozoficzną, w tradycji Platona Republika, More'a Utopia, Rousseau Emile lub Nietzschego Tak mówił Zarathustra. W.
W mitycznej scenerii trylogii każdy jest wygnańcem, usuniętym z ojczyzny i przetransportowanym do nowego, dziwnego miejsca, z wymazaną większością wspomnień z ojczyzny. Pippin traktuje te fikcje jako filozoficzne eksploracje implikacji głębszego rodzaju duchowej bezdomności.
Wersję, która charakteryzuje późnonowoczesne życie - i postrzega temat zapominania jako figurę nowoczesnej historycznej amnezji i obojętności na refleksję i samowiedzę. Ten stan wygnania jest interpretowany zarówno jako metafizyczny, jak i geograficzny.
Pippin wnikliwie i uważnie czyta Coetzeego, sugerując ograniczenia tradycyjnego filozoficznego podejścia do tematów takich jak eros, piękno, porządek społeczny, sztuka, rodzina, niedyskursywne formy zrozumiałości, samooszukiwanie się i śmierć. Wyciąga z trylogii jej intertekstualność i wiele innych.
Odnosi się między innymi do chrześcijańskiej Biblii, Platona, Cervantesa, Goethego, Kleista i Wittgensteina. Przez cały czas Pippin wyraża potencjał literatury jako głębokiej formy refleksji filozoficznej.
