Membranes and Cell Signaling: Volume 7
Nie powinno być zaskoczeniem, że błony biologiczne są znacznie bardziej złożone niż dwuwarstwy lipidowe. Zostało to wyjaśnione przez model płynnej mozaiki, który traktuje błonę komórkową jako dwuwymiarowe rozwiązanie mozaiki integralnych białek błonowych i glikoprotein mocno osadzonych w płynnej dwuwarstwowej matrycy lipidowej.
Taki model ma kilka zalet, z których najważniejszą jest to, że pozwala składnikom błony dyfundować w płaszczyźnie błony i orientować się asymetrycznie w poprzek błony. Model ten jest również godny uwagi, ponieważ prowokuje odpowiednie pytania. Dwa takie przykłady to: Czy płynność błony wpływa na aktywność enzymów? Czy cholesterol reguluje płynność? Nie idzie on jednak wystarczająco daleko.
Jak się okazuje, istnieje obecnie inna wersja tego modelu, tak zwany model mozaiki post-płynnej, który obejmuje dwie koncepcje, a mianowicie istnienie w błonie dyskretnych domen, w których zachodzą specyficzne interakcje lipid-lipid, lipid-białko i białko-białko oraz uporządkowane regiony, które są w ruchu, ale pozostają oddzielone od mniej uporządkowanych regionów. Musimy przyznać, że oba te problemy są intrygujące i mają znaczenie w naszym myśleniu o tym, jaki może być następny model.
Zdecydowaliśmy się nie włączać tematu transportu błonowego do niniejszego tomu. Stanowi to oczywiście zerwanie z konwencją.
Jednak intencją jest, aby temat ten obejmował kolejne tomy odnoszące się do układów narządów. Słuszne byłoby uznanie tego za próbę wzmocnienia zintegrowanego podejścia do nauczania medycyny.
