Medytacje w nagłych wypadkach

Opinie czytelników

Książka „Meditations in an Emergency” autorstwa Franka O'Hary spotyka się z podzielonym odbiorem wśród czytelników. Podczas gdy wielu chwali jej unikalny poetycki styl, miejską tematykę i medytacyjną jakość, inni uważają ją za abstrakcyjną, trudną do połączenia lub pozbawioną głębi. Prezentacja i jakość książki również przyciągają mieszane recenzje, od doskonałych warunków po rozczarowujące fizyczne kopie.

⬤ Urzekająca poezja, która przywołuje miejskie życie
⬤ przyjemna do czytania w przerwach
⬤ przemawia do fanów Mad Men
⬤ oferuje świeże perspektywy i spostrzeżenia
⬤ oryginalny głos z mieszanką humoru i tematów egzystencjalnych
⬤ może sprowokować do głębokiej refleksji.

⬤ Niektóre wiersze mogą wydawać się nieprzejrzyste lub wymagać specjalistycznej wiedzy, aby je docenić
⬤ postrzegane jako zbyt abstrakcyjne lub wewnętrzne żarty
⬤ jakość fizycznej książki może być niewystarczająca
⬤ niektórzy czytelnicy zgłaszają błędy w druku lub niezadowolenie z treści i składu.

(na podstawie 64 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Meditations in an Emergency

Zawartość książki:

Wiersze zebrane jednego z najbardziej wpływowych poetów XX wieku.

Frank O'Hara był jednym z największych poetów XX wieku i, wraz z tak uznanymi pisarzami jak Denise Levertov, Allen Ginsberg, Robert Creeley i Gary Snyder, kluczowym współtwórcą tego, co Donald Allen nazwał Nową Poezją Amerykańską, "która, dzięki samej swojej witalności, stała się dominującą siłą w amerykańskiej tradycji poetyckiej".

Frank O'Hara urodził się w Baltimore w 1926 roku i dorastał w Nowej Anglii; od 1951 roku mieszkał i pracował w Nowym Jorku, zarówno dla Art News, jak i dla Muzeum Sztuki Nowoczesnej, gdzie był zastępcą kuratora. Przedwczesna śmierć O'Hary w 1966 roku w wieku czterdziestu lat była, według słów poety Johna Ashbery'ego, "największą tajemniczą stratą dla amerykańskiej poezji od czasu śmierci Johna Wheelwrighta". ".

Niniejszy zbiór jest wznowieniem tomu opublikowanego po raz pierwszy przez Grove Press w 1957 roku i pięknie demonstruje nieskazitelny rytm leżący u podstaw przekonania O'Hary, że aby pisać poezję, a właściwie żyć, "po prostu działasz na nerwy".