Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje użytkowników „Fate, Time, and Language” oferują wgląd w licencjacką pracę filozoficzną Davida Fostera Wallace'a, podkreślając jej mocne strony w zmaganiach z koncepcją fatalizmu i zapewniając unikalną perspektywę na jego sprawność intelektualną. Jednak akademicki charakter książki i jej techniczna treść stanowią wyzwanie dla zwykłych czytelników, szczególnie tych bez doświadczenia w filozofii.
Zalety:⬤ Oferuje dogłębną analizę fatalizmu, ukazując intelektualną głębię i filozoficzną argumentację DFW.
⬤ Zawiera dobrze napisane wprowadzenie, które zapewnia kontekst i wgląd w omawiane argumenty filozoficzne.
⬤ Pokazuje elementy stylu literackiego DFW na początku jego kariery.
⬤ Doceniana przez entuzjastów filozofii, którzy odnajdują wartość w dyskusji na temat logiki modalnej i debat filozoficznych.
Wady:⬤ Książka jest technicznie gęsta i może być nieczytelna dla tych, którzy nie są zaznajomieni z filozofią analityczną, powodując, że jest to bardziej ćwiczenie akademickie niż zwykła lektura.
⬤ Wielu czytelników uznało ją za nużącą, z nadmierną logiką formalną i niewielkim przepływem narracji, co czyni ją mniej przystępną.
⬤ Tytuł może być mylący, ponieważ większość tekstu składa się z odpowiedzi i dyskusji na temat fatalizmu, a nie samej tezy DFW.
(na podstawie 12 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Fate, Time, and Language: An Essay on Free Will
Zawartość książki:
W 1962 roku filozof Richard Taylor wykorzystał sześć powszechnie przyjętych założeń, aby zasugerować, że istoty ludzkie nie mają kontroli nad przyszłością. David Foster Wallace nie tylko zakwestionował metodę Taylora, która według niego zakłócała relacje logiki, języka i świata fizycznego, ale także zauważył semantyczną sztuczkę w sercu argumentu Taylora.
Fate, Time, and Language przedstawia błyskotliwą krytykę prac Taylora dokonaną przez Wallace'a. Teza Wallace'a, napisana na długo przed publikacją jego beletrystyki i esejów, ujawnia jego wielki sceptycyzm wobec abstrakcyjnego myślenia, które ma funkcjonować jako zaprzeczenie czegoś bardziej autentycznego i rzeczywistego. Był szczególnie podejrzliwy wobec pewnych paradygmatów myślenia - mózgowego estetyzmu modernizmu, sprytnej sztuczki postmodernizmu - które porzuciły "bardzo stare tradycyjne ludzkie prawdy, które mają związek z duchowością, emocjami i społecznością".
Gdy Wallace podejmuje wyzwanie rzucone wolnej woli przez Taylora, jesteśmy świadkami rozwijającej się perspektywy tego ważnego powieściopisarza, wraz z jego walką o ustanowienie solidnego logicznego gruntu dla swoich przekonań. Niniejszy tom, zredagowany przez Stevena M.
Cahna i Maureen Eckert, odtwarza oryginalny artykuł Taylora i inne prace na temat fatalizmu cytowane przez Wallace'a. Wprowadzenie Jamesa Ryersona łączy wczesną pracę filozoficzną Wallace'a z tematami i poszukiwaniami jego późniejszej fikcji, a Jay Garfield dostarcza krytycznego epilogu biograficznego.
