Ocena:

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Logos and Power in Isocrates and Aristotle
Prowokacyjne ponowne rozważenie dwóch konkurujących ze sobą klasycznych podejść do dyskursu, polityki i edukacji.
Jako jeden z założycieli zachodniej tradycji filozoficznej, Arystoteles podniósł wiele kwestii, które wciąż ożywiają debaty naukowe w naukach humanistycznych. Z kolei Izokrates, pomimo swojej znacznej reputacji w starożytności i renesansie jako pedagog, stał się marginalną postacią w intelektualnej historii Zachodu.
Logos and Power in Isocrates and Aristotle przedstawia wizję dyskursu Isokratesa jako godnego rywala, a nie tylko prekursora retoryki Arystotelesa. Przedstawiając Isokratesa i Arystotelesa jako przeciwników w debacie nad charakterem, zasobami i celami edukacji retorycznej, Ekaterina V. Haskins argumentuje, że wiele z tego, co Arystoteles miał do powiedzenia na temat statusu retoryki i roli dyskursu w życiu greckiego miasta-państwa, mogło być ukrytą reakcją na Isokratesa.
Haskins stwierdza, że Izokrates oferuje bardziej wszechstronną i kulturowo dostosowaną teorię obywatelskiego dyskursu i edukacji niż Arystoteles, którego projekt intelektualny odrywa filozofię moralną od uwarunkowań kultury publicznej i wprowadza retorykę jedynie jako sztukę przydatną dla filozoficznie wyszkolonego męża stanu. Haskins określa podejście Izokratesa do dyskursu jako konstytutywne, a Arystotelesa jako instrumentalne i pokazuje, w jaki sposób to pierwsze jest bardziej zgodne z celami współczesnej teorii retoryki i pedagogiki.