Łodzie z Cherbourga: Marynarka wojenna, która ukradła własne łodzie i zrewolucjonizowała działania wojenne

Opinie czytelników

Książka „The Boats of Cherbourg” autorstwa Abrahama Rabinovicha oferuje wciągający i dobrze zbadany opis tego, jak Izrael rozwinął swoją nowoczesną flotę nawodną wbrew ogromnym przeciwnościom losu podczas burzliwej epoki otaczającej wojnę Jom Kippur w 1973 roku. Poprzez wciągającą fabułę ujawnia historię zakupu łodzi rakietowych, innowację pocisku Gabriel i strategiczne reakcje niezbędne do obrony morskiej Izraela.

Książka jest chwalona za to, że jest świetnie napisana, wciągająca i łatwa w czytaniu. Wielu recenzentów podkreśla dokładne badania, wciągającą narrację i połączenie historii z suspensem, dzięki czemu można poczuć się jak w prawdziwym thrillerze. Przedstawienie izraelskiej pomysłowości i szczegółowy opis ważnych wydarzeń w historii marynarki wojennej również zostały dobrze przyjęte. Czytelnicy doceniają także zwrócenie uwagi na niedoceniane osiągnięcia izraelskiej marynarki wojennej i wnikliwe portrety postaci.

Niektóre recenzje wspominały o brakujących stronach w jednym z otrzymanych egzemplarzy, choć błąd został naprawiony przez sprzedawcę. Kilku czytelników uważało, że skomplikowana oś czasu i nakładające się na siebie wydarzenia sprawiały, że czasami trudno było śledzić fabułę. Ogólnie rzecz biorąc, nie ma znaczącej krytyki dotyczącej treści lub stylu pisania.

(na podstawie 81 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Boats of Cherbourg: The Navy That Stole Its Own Boats and Revolutionized Naval Warfare

Zawartość książki:

W wigilię Bożego Narodzenia 1969 r. pięć małych łodzi wymknęło się z portu w Cherbourgu po północy pod naporem wichury o sile dziewięciu stopni, która sprawiła, że frachtowce zaczęły uciekać w poszukiwaniu schronienia. Łodzie, zamówione przez Izrael w lokalnej stoczni, były od ponad roku objęte embargiem politycznym nałożonym przez Francję. W bezczelny sposób Izraelczycy chcieli z nimi uciec. Statki miały być tankowane na morzu przez izraelskie statki handlowe rozmieszczone wzdłuż liczącej 3000 mil trasy ucieczki. Podczas gdy łodzie ścigały się do domu, a Paryż się wściekał, światowe media chichotały z izraelskiej hucpy. Ale historia była o wiele większa, niż im się wydawało. Osiem lat wcześniej dowódca izraelskiej marynarki wojennej zebrał starszych oficerów na burzę mózgów. Starzejącej się izraelskiej flocie groziło zdegradowanie do roli straży przybrzeżnej, chyba że byłaby w stanie strzec izraelskich szlaków morskich. Biorąc pod uwagę minimalny budżet marynarki wojennej, jakie były opcje? Podczas dwudniowego spotkania pojawiła się desperacka propozycja. Izraelski przemysł wojskowy opracował prymitywną rakietę, która została odrzucona zarówno przez armię, jak i siły powietrzne. Marynarka wojenna miała teraz spróbować go zaadaptować. Miano nadzieję, że kierowane pociski rakietowe z dużymi głowicami bojowymi dadzą małym, niedrogim łodziom siłę rażenia ciężkich krążowników. Żaden taki okręt nie istniał na Zachodzie. W Cherbourgu zamówiono tuzin niewinnie wyglądających "łodzi patrolowych", które miały służyć jako platformy dla złożonego nowego systemu uzbrojenia, kształtującego się w umysłach dowództwa marynarki wojennej.

Siedem łodzi popłynęło do Izraela przed wprowadzeniem embarga. Marynarka była zdeterminowana, by odzyskać pozostałe pięć. Osiemdziesięciu marynarzy w cywilnych ubraniach przyleciało do Paryża tuż przed świętami Bożego Narodzenia i zostało wysłanych pociągiem w małych grupach do Cherbourga, gdzie byli ukryci pod pokładami aż do wypłynięcia. W międzyczasie w Izraelu zespół z marynarki wojennej i przemysłu wojskowego pracował praktycznie przez całą dobę nad projektem okrętu rakietowego. Inżynierowie, architekci morscy i inni znaleźli się w czołówce technologii morskiej, opracowując kolejne innowacyjne rozwiązania dla nowego systemu, prekursora pojawienia się Izraela jako "narodu startupów". W połowie drogi dowiedziano się, że Związek Radziecki opracował łodzie rakietowe i dostarczał je swoim klientom, Egiptowi i Syrii. Dokładność radzieckiego pocisku Styx została zademonstrowana, gdy egipska łódź rakietowa, ledwo widoczna na horyzoncie, zatopiła izraelski okręt flagowy, niszczyciel Eilat, czterema pociskami, z których każdy trafił w cel. Główny elektronik izraelskiej marynarki wojennej, zgadując parametry radaru Styx, opracował elektroniczne środki zaradcze mające na celu przekierowanie nadlatujących pocisków. Jednak skuteczność tego parasola anty-Styx można było przetestować tylko w walce. Pierwszej nocy wojny Jom Kippur izraelskie kutry rakietowe starły się z trzema syryjskimi kutrami rakietowymi u wybrzeży Syrii w pierwszej w historii bitwie rakietowej na morzu.

Syryjczycy, których pociski miały dwukrotnie większy zasięg niż izraelskie, wystrzelili pierwsi. Izraelscy marynarze patrzyli, jak kule ognia spadają prosto na nich, a następnie skręcają, by eksplodować w morzu, gdy zadziałały środki zaradcze. Łodzie radzieckie nie miały takich zabezpieczeń. Izraelskie łodzie zamknęły zasięg i zatopiły syryjskie łodzie rakietowe oraz dwa inne okręty wojenne. Dwie noce później zatopione zostały trzy egipskie kutry rakietowe. Od czwartego dnia floty arabskie nie wypływały z portu. Żaden izraelski okręt nie został trafiony podczas trzytygodniowej wojny, a szlaki żeglugowe do Hajfy pozostały otwarte dla bardzo potrzebnych dostaw wojennych. Kraj z niewielką tradycją morską, ograniczoną bazą przemysłową i populacją liczącą zaledwie trzy miliony - połowę ówczesnego Nowego Jorku - rzucił wyzwanie zaawansowanej broni supermocarstwa na morzu i odniósł całkowite zwycięstwo. Nastała nowa era marynarki wojennej. W międzyczasie, za horyzontem, ponad 150 radzieckich i amerykańskich okrętów wojennych, od łodzi podwodnych po lotniskowce, zaangażowało się w największe i najniebezpieczniejsze starcie morskie zimnej wojny, podczas gdy ich pełnomocnicy walczyli na lądzie.