Leibniz: ciało, substancja, monada

Opinie czytelników

Książka oferuje kompleksowy przewodnik po pracach i interpretacjach Leibniza, przedstawiony przez Daniela Garbera, doświadczonego i kompetentnego pisarza. Jest ona szczególnie cenna dla nowicjuszy w komentowaniu Leibniza i tych, którzy chcą odświeżyć swoje zrozumienie. Metodyczne podejście Garbera śledzi rozwój idei Leibniza w czasie, choć niektórzy czytelnicy mogą uznać tę strukturę za trudną ze względu na jej nieliniową prezentację.

⬤ Przystępny dla nowicjuszy i osób powracających do Leibniza po przerwie.
⬤ Przejrzysty styl pisania, który ułatwia zrozumienie złożonych koncepcji.
⬤ Autor jest dobrze poinformowany, szanuje odmienne interpretacje i angażuje się w nowe badania.
⬤ Zapewnia gruntowną rekonstrukcję rozwoju myśli Leibniza.
⬤ Zachęca raczej do samodzielnego myślenia niż do dydaktyzmu.

⬤ Niektórzy czytelnicy mogą mieć trudności z nielinearną narracją i częstym przechodzeniem z jednej linii czasowej do drugiej.
⬤ Książka może nie być łatwa w odbiorze dla osób bez doświadczenia w filozofii lub studiach nad Leibnizem.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Leibniz: Body, Substance, Monad

Zawartość książki:

Daniel Garber przedstawia pouczające studium koncepcji świata fizycznego Leibniza. Komentatorzy Leibniza zwykle zaczynają od monad, prostych substancji podobnych do umysłu, ostatecznych elementów składowych Monadologii.

Ale pozornie idealistyczna metafizyka Leibniza jest bardzo zagadkowa: jak jakakolwiek rozsądna osoba może myśleć, że świat składa się z maleńkich umysłów? W tej książce Garber stara się uczynić myśl Leibniza zrozumiałą, skupiając się na jego pojęciu ciała. Zaczynając od najwcześniejszych pism Leibniza, pokazuje, jak Leibniz zaczyna jako Hobbesianin z silnym poczuciem świata fizycznego i jak, krok po kroku, przechodzi do monadologicznej metafizyki swoich późniejszych lat. Znaczna część książki koncentruje się na środkowych latach życia Leibniza, w których podstawowymi składnikami świata są substancje cielesne, jedności materii i formy rozumiane na wzór zwierząt.

Dla Garbera monady pojawiają się dopiero dość późno w karierze Leibniza, a kiedy się pojawiają, argumentuje, nie wypierają ciał, ale je uzupełniają. Ostatecznie jednak Garber argumentuje, że Leibniz nigdy nie wypracuje satysfakcjonującej go relacji między światem monad a światem ciał: w chwili śmierci jego filozofia wciąż jest dziełem w toku.