Niniejszy tom bada jednoczesność dyskursów religijnych i świeckich w twórczości Piera Paolo Pasoliniego.
Opierając się na teoretycznych i społeczno-politycznych pismach Pasoliniego, autor analizuje specyficzną estetykę dzieła, które rozwija się poprzez szeroko zakrojony dialog medialny i negocjuje uświęcenie profanum i profanację sacrum. Książka opiera się na systematycznym badaniu różnych systemów odniesienia.
Tom opisuje muzyczne, obrazowe i literackie odniesienia w powieściach i filmach nie jako odizolowane zjawiska, ale jako część kompleksowego i ciągłego procesu i umiejscawia je w kontekście Rumunii.
