Kwestia niemieckiej winy

Opinie czytelników

Książka Karla Jaspersa omawia psychologiczne i filozoficzne implikacje niemieckiej winy po II wojnie światowej, przedstawiając je w jasny i przystępny sposób. Opiera się na wykładach, które Jaspers wygłosił po wojnie, zajmując się złożonymi tematami winy, odpowiedzialności i powstania nazistowskich Niemiec.

⬤ Dobrze napisana i przystępna
⬤ zapewnia obiektywne spojrzenie na drażliwe tematy
⬤ oferuje cenne filozoficzne spostrzeżenia
⬤ polecana dla osób zainteresowanych niemiecką historią i filozofią
⬤ głęboko angażuje czytelników.

Może nie spodobać się osobom niezainteresowanym filozofią lub historią Niemiec; niektórzy mogą uznać temat za ciężki lub emocjonalnie wymagający.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Question of German Guilt

Zawartość książki:

Krótko po upadku nazistowskiego rządu profesor filozofii na Uniwersytecie w Heidelbergu wygłosił wykład na temat, który rozpalił świadomość i sumienie myślących Niemców. Czy naród niemiecki jest winny? Te wykłady Karla Jaspersa, wybitnego europejskiego filozofa, przyciągnęły szeroką uwagę niemieckich intelektualistów i studentów; wydawały się oferować drogę do zdrowia i moralności w nieuporządkowanym świecie.

Jaspers, przez całe życie liberał, próbował w tej książce racjonalnie przedyskutować problem, który do tej pory wywoływał jedynie żar i wściekłość. Jego książka, nie będąca ani wymijającą apologią, ani zdrowym potępieniem, rozróżniała rodzaje winy i stopnie odpowiedzialności. Wymienił cztery kategorie winy: winę kryminalną (popełnienie jawnych czynów), winę polityczną (stopień politycznego przyzwolenia na nazistowski reżim), winę moralną (kwestia prywatnego osądu wśród przyjaciół) i winę metafizyczną (powszechnie podzielana odpowiedzialność tych, którzy zdecydowali się pozostać przy życiu zamiast umrzeć w proteście przeciwko nazistowskim okrucieństwom).

Karl Jaspers (1883-1969) ukończył medycynę, ale wkrótce zainteresował się psychiatrią.

Jest autorem standardowej pracy na temat psychopatologii, a także specjalnych opracowań na temat Strindberga, Van Gogha i Nietschego. Po I wojnie światowej został profesorem filozofii w Heidelbergu, gdzie zyskał sławę jako błyskotliwy nauczyciel i wczesny przedstawiciel egzystencjalizmu.

Jako jeden z pierwszych zapoznał niemieckich czytelników z dziełami Kierkegaarda. Jaspers musiał zrezygnować ze swojego stanowiska w 1935 roku. Z całkowitej izolacji, do której zmusił go reżim hitlerowski, Jaspers powrócił w 1945 r.

na pozycję centralnego intelektualnego przywódcy młodszych liberalnych elementów Niemiec. W swoim pierwszym wykładzie w 1945 r. z mocą przypomniał słuchaczom o losie niemieckich Żydów.

Nieskazitelna postawa Jaspersa jako antynazisty, a także jego czuły umysł sprawiły, że stał się punktem zbornym dla tych z jego rodaków, którzy chcą odbudować wolne i demokratyczne Niemcy.