Królestwo Jah: Rastafarianie, Tanzania i panafrykanizm w epoce dekolonizacji

Opinie czytelników

Książka „Jah Kingdom” autorstwa Monique Bedasse zapewnia kompleksową eksplorację historii Rastafarian i jej przecięć z panafrykanizmem, koncentrując się w szczególności na repatriacji Rastafarian do Tanzanii. Podważa popularne narracje kulturowe, podkreślając polityczne i teologiczne aspekty Rastafari, informując czytelnika o kluczowych postaciach i konsekwencjach ich podróży.

Książka jest dobrze zbadana i pouczająca, oferując głęboki wgląd w teologię rastafariańską i dynamikę polityczną otaczającą ruch panafrykański. Osobiste pochodzenie Bedasse dodaje autentyczności, a jej naukowe podejście zachowuje akademicki rygor, będąc jednocześnie przystępnym dla nowicjuszy w temacie. Podkreśla ważne wydarzenia i postacie historyczne, dzięki czemu tekst jest wciągający i pouczający.

Podczas gdy książka wyróżnia się w omawianiu aspiracji diaspory i polityki rastafariańskiej, zauważono, że nieco zaniedbuje lokalne reakcje w Tanzanii na repatriację. Dodatkowo, niektóre krytyki wskazują, że książka mogłaby dalej badać rolę kobiet w Rastafari i złożoność ich doświadczeń.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Jah Kingdom: Rastafarians, Tanzania, and Pan-Africanism in the Age of Decolonization

Zawartość książki:

Od swoich początków na Jamajce w latach trzydziestych XX wieku, ruch rastafariański stał się obecny na całym świecie. Podczas gdy istniejące badania nad ruchem rastafariańskim koncentrowały się przede wszystkim na jego ekspresji kulturowej poprzez muzykę reggae, sztukę i ikonografię, Monique A.

Bedasse twierdzi, że repatriacja do Afryki stanowi najważniejszy nośnik międzynarodowego rozwoju Rastafari. Przenosząc badania nad repatriacją z Etiopii do Tanzanii, Bedasse podkreśla trwały związek Rastafari z czarną radykalną polityką i ustanawia Tanzanię jako krytyczne miejsce do badania płci, religii, rasy, obywatelstwa, socjalizmu i narodu. Poza zaangażowaniem w to, w jaki sposób rastafariańska idea Afryki przełożyła się na rzeczywistość, autorka pokazuje, w jaki sposób tanzańskie podmioty państwowe i niepaństwowe nie tylko potwierdziły rastafariańską ideę diaspory, ale także były kluczowe dla zdefiniowania parametrów panafrykanizmu.

Opierając się na wcześniej nieodkrytych źródłach ustnych i pisemnych z Tanzanii, Jamajki, Anglii, Stanów Zjednoczonych i Trynidadu, Bedasse odkrywa rozległą i zróżnicowaną sieć transnarodową - w tym Juliusa Nyerere, Michaela Manleya i C. L.

R. Jamesa - ujawniając zakorzenienie Rastafari w tworzeniu panafrykanizmu w okresie po uzyskaniu niepodległości.