Kosmiczni najeźdźcy

Opinie czytelników

Książka jest krótką nowelą, która bada doświadczenia z dzieciństwa pokolenia dorastającego pod dyktaturą Pinocheta w Chile. Skupia się na grupie przyjaciół, którzy zastanawiają się nad swoimi niespokojnymi wspomnieniami i tajemniczym zniknięciem kolegi z klasy na tle przemocy politycznej, wykorzystując senną opowieść, aby przywołać atmosferę strachu i kontroli.

Pisarstwo jest opisywane jako niesamowite, z potężnym przywołaniem doświadczeń pokolenia. Powieść skutecznie oddaje napięcie i terror dzieciństwa w czasach dyktatury. Zawiera również podobieństwa do innych dzieł, które poruszają tematy przemocy i jej wpływu na społeczeństwo.

Książka jest bardzo krótka, co może ograniczać głębię jej fabuły. Ponadto jest ona obecnie dostępna tylko w języku angielskim, co może stanowić barierę dla hiszpańskojęzycznych czytelników, którzy chcieliby przeczytać ją w swoim ojczystym języku.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Space Invaders

Zawartość książki:

Książka nominowana do National Book Award for Translated Literature.

Oniryczne przywołanie pokolenia, które dorastało w cieniu dyktatury w Chile lat 80-tych.

Space Invaders to historia grupy przyjaciół z dzieciństwa, którzy w dorosłym życiu są zaabsorbowani niespokojnymi wspomnieniami i wizjami ich koleżanki z klasy Estrelli Gonz lez Jepsen. W snach widzą warkocze Estrelli, słyszą echo jej głosu i czytają stare listy, które w końcu, w tajemniczy sposób, przestały przychodzić. Przypominają sobie szkolne zebrania, nacjonalistyczne występy klasowe i wycieczkę na plażę. Wkrótce staje się jasne, że ojciec Estrelli był wysokim rangą urzędnikiem państwowym zamieszanym w brutalne zbrodnie reżimu Pinocheta, a pytanie, co się z nią stało po opuszczeniu szkoły, prześladuje jej dawnych przyjaciół. Dorastając, ci przyjaciele - od jej kolegi z pióra, Maldonado, po jej sympatię, Riquelme - byli wystarczająco dorośli, by wyczuć niebezpieczeństwo i napięcie, które ich otaczało, ale byli bezsilni w obliczu tego. Mogli kontrolować tylko historie, które sobie opowiadali i „upiorne zielone kule”, które wystrzeliwali w grze wideo, w którą obsesyjnie grali.

Nona Fern ndez, jedna z czołowych latynoamerykańskich pisarek swojego pokolenia, bez trudu buduje chóralny i nieustannie zmieniający się obraz młodego życia w schyłkowych latach dyktatury. W swojej krótkiej, ale misternie złożonej powieści przywołuje zbiorową pamięć pokolenia, ratując odczuwaną prawdę z zapomnienia oficjalnej historii.