Kosmiczne systemy rozszczepienia jądrowego

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 10 głosach.

Oryginalny tytuł:

Space Nuclear Fission Electric Power Systems

Zawartość książki:

Zalety kosmicznych systemów rozszczepienia jądrowego można podsumować następująco: kompaktowe rozmiary.

Niska lub umiarkowana masa.

Długi okres eksploatacji.

Zdolność do pracy w ekstremalnie nieprzyjaznym środowisku.

Działanie niezależne od odległości od Słońca lub orientacji względem Słońca.

A także wysoką niezawodność i autonomię systemu. W rzeczywistości, gdy zapotrzebowanie na moc zbliża się do dziesiątek kilowatów i megawatów, energia jądrowa z rozszczepienia wydaje się być jedyną realistyczną opcją zasilania. Elementy składowe kosmicznych systemów rozszczepienia jądrowego obejmują reaktor jako źródło ciepła, urządzenia do wytwarzania energii w celu przekształcenia energii cieplnej w energię elektryczną, grzejniki odrzucające ciepło odpadowe oraz osłony chroniące ładunek statku kosmicznego. Sprzęt do wytwarzania energii może mieć postać statycznych elementów konwersji elektrycznej, które nie mają ruchomych części (np. termoelektrycznych lub termojonowych) lub dynamicznych elementów konwersji (np. cykl Rankine'a, Braytona lub Stirlinga). Stany Zjednoczone zademonstrowały w przestrzeni kosmicznej, a nawet w pełnych systemach w symulowanym środowisku naziemnym, elektrownie z reaktorem uranowo-cyrkonowo-wodorkowym. Elektrownie te zostały zaprojektowane z myślą o ograniczonym okresie eksploatacji wynoszącym jeden rok, a masa powiększonych elektrowni byłaby prawdopodobnie nie do przyjęcia, aby zaspokoić przyszłe potrzeby misji. Przeprowadzono szeroko zakrojone prace rozwojowe nad chłodzonymi ciekłym metalem systemami zasilania SP-100, a ich komponenty były na dobrej drodze do przetestowania w odpowiednim środowisku. Ogólny projekt systemu lotu został ukończony dla siedmioletniego okresu eksploatacji elektrowni, ale nie został zbudowany ani przetestowany. Były ZSRR szeroko wykorzystywał reaktory kosmiczne jako źródło zasilania dla satelitów radarowo-rozpoznawczych.

Wystrzelili około 31 misji z wykorzystaniem reaktorów z termoelektrycznymi systemami konwersji energii i dwie z konwerterami termojonowymi. Obecne działania koncentrują się na powierzchniowym zasilaniu rozszczepieniowym do zastosowań księżycowych. Działania koncentrują się na wykazaniu gotowości komponentów. Niniejsza książka omawia komponenty składające się na system zasilania rozszczepieniem jądrowym, główne wymagania i kwestie bezpieczeństwa, różne programy rozwojowe, status rozwoju i kwestie rozwoju.