Ocena:
Książka zapewnia innowacyjne ramy dla zrozumienia konkurencyjnych reżimów autorytarnych, łącząc teoretyczne spostrzeżenia ze szczegółowymi studiami przypadków. Choć jest chwalona za przejrzystość i trafność, niektórzy czytelnicy uważają, że jej spojrzenie na politykę zagraniczną USA jest kontrowersyjne, a tytuł wprowadza w błąd.
Zalety:Bezcenny wgląd w konkurencyjne reżimy autorytarne, przejrzysty i wciągający tekst, zawiera szczegółowe studia przypadków, przyczynia się do zrozumienia procesów demokratyzacji i zmian reżimów.
Wady:Postrzegane nastawienie na politykę zagraniczną USA, niektórzy uważają książkę za nudną, krytycy kwestionują ramy tytułu i ideologiczną perspektywę autorów.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Competitive Authoritarianism: Hybrid Regimes After the Cold War
Konkurencyjne reżimy autorytarne - w których autokraci poddają się znaczącym wielopartyjnym wyborom, ale angażują się w poważne demokratyczne nadużycia - rozprzestrzeniły się w erze pozimnowojennej. W oparciu o szczegółowe badanie 35 przypadków w Afryce, Azji, Ameryce Łacińskiej i postkomunistycznej Eurazji, książka ta bada losy konkurencyjnych reżimów autorytarnych w latach 1990-2008.
Okazuje się, że tam, gdzie społeczne, gospodarcze i technokratyczne powiązania z Zachodem były rozległe, jak w Europie Wschodniej i obu Amerykach, zewnętrzne koszty nadużyć skłoniły urzędujących władców do oddania władzy, a nie do rozprawienia się z nią, co doprowadziło do demokratyzacji. Tam, gdzie powiązania z Zachodem były ograniczone, zewnętrzna presja demokratyzacyjna była słabsza, a kraje rzadko się demokratyzowały.
W takich przypadkach wyniki reżimu zależały od charakteru państwa i organizacji partii rządzącej. Tam, gdzie rządzący posiadali rozwinięte i spójne struktury partii przymusu, mogli udaremnić wyzwania opozycji, a konkurencyjne reżimy autorytarne przetrwały; tam, gdzie rządzącym brakowało takich narzędzi organizacyjnych, reżimy były niestabilne, ale rzadko się demokratyzowały.
