Ocena:
Książka zapewnia kompleksową analizę konkurencyjnych reżimów autorytarnych, oferując ramy teoretyczne i studia przypadków, które szczegółowo opisują ich ewolucję oraz czynniki wpływające na ich stabilność i transformację. Podczas gdy kilka recenzji chwali jej przejrzystość i wkład naukowy, pojawiają się krytyczne uwagi dotyczące jej ideologicznego nachylenia i postrzeganej stronniczości.
Zalety:⬤ Innowacyjne ramy pozwalające zrozumieć konkurencyjne reżimy autorytarne.
⬤ Przejrzysty i wciągający styl pisania.
⬤ Szczegółowe studia przypadków 35 reżimów.
⬤ Oferuje wgląd w wpływ czynników międzynarodowych i krajowych na demokratyzację i stabilność autorytarną.
⬤ Uważana za lekturę obowiązkową dla osób zainteresowanych demokracją i zmianami reżimów.
⬤ Niektórzy uważają książkę za nudną pomimo jej ważnego tematu.
⬤ Tytuł może być mylący; skupia się bardziej na efektach międzynarodowych niż na konkurencyjnym autorytaryzmie jako całości.
⬤ Postrzegane ideologiczne nastawienie na politykę zagraniczną USA w promowaniu demokracji.
⬤ Pewna krytyka obiektywizmu naukowego autorów i ramowania powstających modeli rządów, szczególnie w odniesieniu do Chin.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Competitive Authoritarianism: Hybrid Regimes After the Cold War
Konkurencyjne reżimy autorytarne - w których autokraci poddają się znaczącym wielopartyjnym wyborom, ale angażują się w poważne demokratyczne nadużycia - rozprzestrzeniły się w erze pozimnowojennej. W oparciu o szczegółowe badanie 35 przypadków w Afryce, Azji, Ameryce Łacińskiej i postkomunistycznej Eurazji, książka ta bada losy konkurencyjnych reżimów autorytarnych w latach 1990-2008.
Okazuje się, że tam, gdzie społeczne, gospodarcze i technokratyczne powiązania z Zachodem były rozległe, jak w Europie Wschodniej i obu Amerykach, zewnętrzne koszty nadużyć skłoniły urzędujących władców do oddania władzy, a nie do rozprawienia się z nią, co doprowadziło do demokratyzacji. Tam, gdzie powiązania z Zachodem były ograniczone, zewnętrzna presja demokratyzacyjna była słabsza, a kraje rzadko się demokratyzowały.
W takich przypadkach wyniki reżimu zależały od charakteru państwa i organizacji partii rządzącej. Tam, gdzie rządzący posiadali rozwinięte i spójne struktury partii przymusu, mogli udaremnić wyzwania opozycji, a konkurencyjne reżimy autorytarne przetrwały; tam, gdzie rządzącym brakowało takich narzędzi organizacyjnych, reżimy były niestabilne, ale rzadko się demokratyzowały.
