Kompletny dyrygent

Opinie czytelników

Książka, chwalona za głębię i intelektualny rygor, służy jako krytyczna analiza dyrygentury i wykonawstwa symfonicznego, odnosząc się do znaczenia wierności partyturze kompozytora. Spotyka się jednak z krytyką za pedantyczny ton i nadmierne skupienie się na krytyce innych dyrygentów.

⬤ Oferuje głęboki i wszechstronny wgląd w dyrygenturę orkiestrową i interpretację muzyki.
⬤ Idealny dla profesjonalnych muzyków, dyrygentów i poważnych studentów muzyki.
⬤ Rozległa wiedza Schulla i krytyczna analiza nagrań są godne pochwały.
⬤ Zachęca do lepszego zrozumienia intencji kompozytora.

⬤ Styl pisania jest często niezręczny i powtarzalny.
⬤ Niektórzy uważają ton za arogancki i pedantyczny.
⬤ Ostra krytyka innych dyrygentów może zostać odebrana jako zawężona.
⬤ Nie nadaje się dla początkujących, ponieważ może być przytłaczająca i zakłada zaawansowaną znajomość muzyki.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Compleat Conductor

Zawartość książki:

Światowej sławy dyrygent i kompozytor, który prowadził większość głównych orkiestr w Ameryce Północnej i Europie, utalentowany muzyk, który grał pod batutą takich luminarzy jak Toscanini i Walter, a także ceniony aranżer, naukowiec, autor i pedagog, Gunther Schuller jest bez wątpienia ważną postacią w świecie muzyki. Teraz, w The Compleat Conductor, Schuller napisał bardzo prowokacyjną krytykę współczesnego dyrygentury, która z pewnością wzbudzi kontrowersje. Rzeczywiście, na tych stronach potępia wielu z najbardziej czczonych dyrygentów tego stulecia za wykorzystywanie podium do oddawania się własnym interpretacyjnym idiosynkrazjom, zamiast poświęcać się odtwarzaniu określonych i często pieczołowicie szczegółowych intencji kompozytora.

W przeciwieństwie do przekonania przeciętnego bywalca koncertów (zbyt często podzielanego również przez muzyków), że dyrygentura jest umiejętnością łatwą do nauczenia, Schuller argumentuje tutaj, że dyrygentura jest "najbardziej wymagającym, muzycznie wszechogarniającym i złożonym" zadaniem w dziedzinie wykonawstwa muzycznego. Dyrygentura wymaga głębokiego wyczucia muzycznego, męczących godzin nauki i nieugiętej uczciwości. Co najważniejsze, nadrzędną troską dyrygenta musi być wierne i dokładne zaprezentowanie dzieła kompozytora, skrupulatne przestrzeganie partytury, w tym zwłaszcza oznaczeń dynamiki i tempa, z najwyższym szacunkiem i starannością. Niestety, Schuller odkrywa, że rzadko który dyrygent wiernie stosuje się do życzeń kompozytora. Aby to udokumentować, Schuller skrupulatnie porównuje setki wykonań i nagrań z oryginalnymi partyturami ośmiu głównych kompozycji: Piątej i siódmej symfonii Beethovena, drugiej Schumanna (tylko ostatnia część), pierwszej i czwartej Brahmsa, szóstej Czajkowskiego, "Till Eulenspiegel" Straussa.

I "Daphnis et Chloe, Second Suite" Ravela. Ilustrując swoje uwagi licznymi przykładami muzycznymi, Schuller ujawnia dokładnie, gdzie dyrygenci zrobili to dobrze, a gdzie zniekształcili dzieło kompozytora. Czyniąc to, oświetla również style interpretacyjne wielu z naszych najbardziej znanych dyrygentów, oferując zwięzłe obserwacje, które wahają się od ostrej krytyki Leonarda Bernsteina ("jednego z najbardziej histrionicznych i ekshibicjonistycznych dyrygentów na świecie") po wylewne pochwały Carlosa Kleibera (który "jest tak wyjątkowy, tak niezwykły, tak wybitny, że można go opisać jedynie jako fenomen"). Po drodze obala wiele z najtrwalszych mitów świata muzyki (takich jak pogląd, że większość oznaczeń metronomu Beethovena była "błędna" lub "nie do zagrania", lub że Schumann był kiepskim orkiestratorem) i bierze na cel "kultowy klan" wykonawców instrumentów z epoki, zauważając, że wiele z ich twierdzeń jest "całkowicie fałszywych i chimerycznych". W epilogu Schuller przedstawia jasne wytyczne.

Dla dyrygentów, które jego zdaniem pomogą im odejść od pobłażania sobie w kierunku właściwej realizacji wielkiej sztuki.

Odważny, elokwentny i błyskotliwie wnikliwy The Compleat Conductor rzuca rękawicę dyrygentom na całym świecie. Jest to kontrowersyjna książka, nad którą świat muzyki będzie debatował przez wiele lat.