Komedia arystofaniczna

Opinie czytelników

Książka ta stanowi doskonałe wprowadzenie do badań nad Arystofanesem i komedią attycką, szczególnie dla osób niezaznajomionych z terminologią i strukturą sztuk. Obejmuje szeroki zakres tematów i zapewnia cenny wgląd w teatralne aspekty i tematy dzieł Arystofanesa.

Książka jest kompleksowa, obejmując dowody tekstowe, wskazówki sceniczne i strukturę sztuk. Jest dobrze napisana, przejrzysta i naukowo rygorystyczna, ale nie jest niejasna. Dover oferuje krytyczne spostrzeżenia, które są szczególnie cenne zarówno dla studentów, jak i entuzjastów greckiego dramatu.

Niektórzy recenzenci zauważają, że książka Dovera jest lepsza jako prekursor bardziej dogłębnych badań, sugerując, że może jej brakować głębi zrozumienia zapewnianej przez innych autorów, takich jak Strauss. Dodatkowo, publikacja w 1972 roku oznacza, że niektóre dyskusje na temat tłumaczeń mogą być nieaktualne.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Aristophanic Comedy

Zawartość książki:

Najnowsza książka profesora Dovera jest przeznaczona dla tych, którzy są zainteresowani historią komedii jako formy sztuki, ale niekoniecznie są zaznajomieni z językiem greckim.

Jedenaście zachowanych sztuk Arystofanesa jest traktowanych jako reprezentatywne dla gatunku. Stara komedia attycka, która była artystycznie i intelektualnie jednorodna i wyrażała ducha społeczeństwa ateńskiego pod koniec V i na początku IV wieku pne Arystofanes jest uważany przede wszystkim nie za reformatora czy propagandystę, ale za dramaturga, który starał się, konkurując ze swoimi rywalami, zdobyć szacunek zarówno ogółu społeczeństwa, jak i kultywowanej i krytycznej mniejszości. Udało mu się to dzięki rozśmieszaniu ludzi, a książka poświęca więcej uwagi niż zwykle środkom technicznym, zarówno językowym, jak i sytuacyjnym, od których zależy humor Arystofanesa. Szczególny nacisk położony jest na jego obojętność - pozytywnie wspomaganą przez fizyczne ograniczenia greckiego teatru i warunki ateńskich festiwali dramatycznych - na utrzymanie ciągłej "dramatycznej iluzji" lub na zapewnienie dramatycznego wydarzenia z antecedencjami i konsekwencjami, których można logicznie oczekiwać.

Większą wagę przywiązuje się do przyjęcia przez Arystofanesa popularnych postaw i przekonań, do stworzenia przez niego nieskrępowanych postaci, z którymi widzowie mogliby się identyfikować, oraz do zaakceptowania tradycyjnej roli poety komicznego jako złośliwego, ale żartobliwego krytyka moralności, niż do jakichkolwiek identyfikowalnych i spójnych elementów jego politycznego stanowiska.