Kiedy śmierć ci coś zabiera, oddaj to z powrotem

Opinie czytelników

Książka jest intensywną i głęboko osobistą eksploracją żałoby, koncentrującą się na doświadczeniach autorki związanych z tragiczną śmiercią jej syna. Zawiera różne odniesienia literackie i techniki, aby przekazać złożoność straty i uzdrawiającą podróż, która następuje.

Książka jest chwalona za surową emocjonalność, głęboki wgląd w żałobę i uzdrowienie oraz skuteczne wykorzystanie form poetyckich. Czytelnicy doceniają szczerą i szczerą narrację autorki, która zawiera intymne wspomnienia jej syna. Książka jest uważana za znaczący wkład w literaturę dotyczącą radzenia sobie ze stratą i jest wysoce zalecana dla tych, którzy chcą zrozumieć zawiłości żałoby.

Niektórzy czytelnicy uznają eksperymentalne formatowanie i brak konwencjonalnego toku narracji za wyzwanie i mogą czuć się zdystansowani ze względu na bardzo osobisty charakter refleksji autorki. Dodatkowo, włączenie cytatów innych autorów może zakłócić przepływ dla tych, którzy szukają bardziej pojedynczego doświadczenia narracyjnego.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

When Death Takes Something From You Give It Back

Zawartość książki:

W marcu 2015 roku 25-letni syn Naji Marie Aidt, Carl, zginął w tragicznym wypadku.

Książka „When Death Takes Something From You Give It Back” opowiada o utracie dziecka. Chodzi o sformułowanie słownictwa, aby wyrazić najgłębszy rodzaj bólu. Chodzi też o znalezienie sposobu na pisanie o rzeczywistości, w którą wdziera się smutek, osłabiony przez stratę.

W obliczu nagłej pustki języka, Naja znajduje ukojenie w udręce Joan Didion, Nicka Cave'a, C.S. Lewisa, Mallarmégo, Platona i innych pisarzy, którzy doświadczyli martwego wpływu straty. Ich udręka przenika się z jej własną, gdy Naja zmaga się ze słowami i kwestionuje ich zdolność do wyrażenia głębi jej smutku.

Ten palimpsest żałoby pozwala Naji odwrócić się od żałosnej, cennej ulotności istnienia i wyraża jej największy strach: przed zapomnieniem. Natarczywy przymus rekonstrukcji wstrząsających następstw śmierci Carla sprawia, że jest on boleśnie obecny, podczas gdy fragmentaryczne wspomnienia, wpisy do dziennika i poezja przybliżają ją do poskładania życia Carla w całość.

Intensywnie poruszająca i cicho druzgocąca, to jest to, co to jest być rodziną, co to jest kochać i tracić, i co to jest cenić życie pomimo niezłomnej determinacji śmierci.