Opinie czytelników
Podsumowanie:Ogólnie rzecz biorąc, książka oferuje dogłębną eksplorację Johna Keatsa i jego ody, łącząc osobiste refleksje z naukowymi spostrzeżeniami. Jest szczególnie polecana tym, którzy są już zaznajomieni z poezją Keatsa, ale może być zniechęcająca dla nowicjuszy.
Zalety:Czytelnicy uznali tę książkę za głęboko wciągającą, wnikliwą i pięknie napisaną, zwiększającą ich zrozumienie Keatsa i jego twórczości. Medytacje autora są chwalone za ich głębię i sposób, w jaki łączą ody Keatsa z szerszymi tematami miłości i straty. Książka zawiera również pomocne informacje bibliograficzne i indeks, co czyni ją cennym źródłem do dalszych poszukiwań.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważali, że wprowadzenie i głębia analizy mogą być przytłaczające, szczególnie dla osób niezaznajomionych z poezją Keatsa. Autor wyraźnie ostrzega, że książka ta nie nadaje się jako pierwszy przystanek dla tych, którzy dopiero poznają Keatsa, co może zniechęcić niektórych potencjalnych czytelników.
(na podstawie 5 opinii czytelników)
Zawartość książki:
Kiedy mówię, że ta książka jest historią miłosną, mam na myśli to, że jest o rzeczach, z którymi nie można się pogodzić - jak ten świat i niektórzy ludzie na nim”.
W 1819 roku poeta John Keats napisał sześć wierszy, które stały się znane jako Wielkie Ody. Niektóre z nich - „Oda do słowika”, „Do jesieni” - należą do najbardziej znanych wierszy w języku angielskim. Anahid Nersessian zbiera i wyjaśnia każdą z od i oferuje medytacyjny, osobisty esej w odpowiedzi na każdą z nich, ujawniając, dlaczego te wiersze wciąż mają nam tak wiele do powiedzenia, szczególnie w czasach trwającego kryzysu politycznego. Jej Keats jest nieugiętym antagonistą współczesnego życia - kapitalizmu, Imperium Brytyjskiego, niszczenia planety - a także namiętnym idealistą, dla którego każdy wiersz jest wierszem miłosnym.
Książka wyłania się z trwającego całe życie przywiązania Nersessian do poezji Keatsa; ale co więcej, „jest to historia miłosna: między mną a Keatsem, a nie tylko Keatsem”. Opierając się na doświadczeniach z własnego życia, Nersessian celebruje Keatsa, nawet gdy go opłakuje i liczy własne straty - a Nersessian, podobnie jak Keats, ma namiętną świadomość rzeczywistości ludzkiego cierpienia, ale także chęć zbadania możliwości, że przynajmniej świat można jeszcze uratować. Intymna i spekulatywna, ta genialna mieszanka poetycka i osobista znajdzie swój dom wśród licznych fanów trwałej twórczości Keatsa.
