Karnawał strat: Notatki po dziewięćdziesiątce

Opinie czytelników

Książka „A Carnival of Losses: Notes Nearing Ninety” Donalda Halla to zbiór esejów, w których autor zastanawia się nad starzeniem się, stratą i wspomnieniami z życia. Czytelnicy doceniają humor Halla, przejmujące spostrzeżenia i głębię jego refleksji, szczególnie dotyczących jego relacji i doświadczeń. Jednak reakcje są różne, niektórzy uważają, że eseje są niespójne pod względem tonu i treści, a inni krytykują arogancki ton i zbędne tematy w esejach.

⬤ Pięknie napisana i pełna humoru proza.
⬤ Oferuje głębokie spostrzeżenia na temat starzenia się i straty.
⬤ Angażujące anegdoty o życiu i związkach, szczególnie z jego żoną Jane Kenyon.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali je za nostalgiczne i bliskie, szczególnie dla tych, którzy również zbliżają się do starości.

⬤ Niektóre eseje są postrzegane jako pozbawione głębi, z poczuciem nadmiarowości tematów.
⬤ Okazjonalna arogancja i pobłażanie sobie zauważone przez niektórych czytelników.
⬤ Niektóre utwory są bardzo krótkie i sprawiają wrażenie niedokończonych fragmentów.
⬤ Zmienny ton; podczas gdy wiele utworów jest humorystycznych, inne mogą być gorzkie lub melancholijne.

(na podstawie 62 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Carnival of Losses: Notes Nearing Ninety

Zawartość książki:

Ostatni zbiór esejów byłego laureata Nagrody Poetyckiej Stanów Zjednoczonych Donalda Halla, napisany z perspektywy podeszłego wieku, po raz kolejny "na przemian liryczny i śmiesznie zabawny".

*(New York Times)

"Dlaczego nonagenarianin miałby cokolwiek ukrywać? " Donald Hall odpowiada na własne pytanie w tych samoświadomych, zadziornych i zabawnych esejach o starzeniu się, przyjemnościach samotności i czasami zdumiewającej wolności wynikającej z obu.

Bliski dziewięćdziesiątki w momencie pisania, przeplata wspomnienia z żywiołowych dni swojej młodości z nieocenzurowanymi opowieściami o literackich przyjaźniach obejmujących dziesięciolecia - z Jamesem Wrightem, Richardem Wilburem, Seamusem Heaneyem i innymi luminarzami.

Ugruntowując swoje miejsce obok Rogera Angella i Joan Didion jako hojnego i głębokiego kronikarza straty, to ostatnie dzieło jest tak oryginalne i przejmujące, jak wszystko, co Hall napisał podczas swojego niezwykłego życia literackiego.