John Pecham: Questions Concerning the Eternity of the World
Ta dwujęzyczna książka jest tłumaczeniem De aeternitate mundi (O wieczności świata) Johna Pechama, napisanego prawdopodobnie w 1270 roku. Pecham urodził się w Anglii około 1230 roku. Studiował w Paryżu, gdzie mógł być uczniem Rogera Bacona, oraz w Oksfordzie. Powrócił do Paryża w latach 1257-1259, by studiować teologię, a w latach 1269-1270 został magistrem teologii. Prawdopodobnie w tym czasie napisał przetłumaczony tutaj esej i przedstawił go jako część swojego wstępu, odpowiednik obrony doktrynalnej, w 1271 r., kiedy starał się zostać magistrem regens, członkiem wydziału teologicznego.
Podczas gdy Pecham studiował w Paryżu, debatowano nad dwiema kontrowersyjnymi innowacjami teologicznymi. Pierwsza kwestia dotyczyła powstania zakonów żebraczych (franciszkanów i dominikanów) w pierwszej dekadzie XIII wieku. Ich aktywne poruszanie się, głoszenie i nauczanie stanowiło odejście od ustalonej Reguły św. Benedykta, w której zakony były w dużej mierze ograniczone do klasztorów. Druga debata dotyczyła wprowadzenia nowej filozofii Arystotelesa. Dominikanie i franciszkanie sprzymierzyli się przeciwko łacińskim awerroistom (lub radykalnym arystotelikom) w takich kwestiach, jak jedność intelektu i twierdzenie o wieczności świata w tym sensie, że nie został on stworzony. Oba zakony nie zgadzały się jednak co do prawdziwości innych arystotelesowskich tez, takich jak jedność formy substancjalnej i możliwość wykazania, że świat ma początek w czasie. Na innym froncie, związanym z prawowitością interpretacji życia zakonnego przez dominikanów i franciszkanów, oba zakony zjednoczyły się pod atakami ze strony świeckiego duchowieństwa. Pecham, franciszkanin, był świadkiem, jak jego zakon sprzymierzył się z dominikanami przeciwko awerroistom i świeckiemu duchowieństwu, a także spierał się z nimi o arystotelizm w teologii ortodoksyjnej.
W tym burzliwym czasie Pecham spotkał się i prawdopodobnie omówił swoje początki z Tomaszem, a jego stanowisko w sprawie wieczności świata można porównać do ujęcia tego tematu w pismach św. Tomasza z Akwinu i św.
W 1279 r. Pecham został mianowany arcybiskupem Canterbury przez papieża Mikołaja III, na tym stanowisku oczekiwano, że przeprowadzi reformy zlecone przez Sobór Lyoński. Orzeczenie tego soboru obejmowało wykorzenienie radykalnych odejść awerroistów od filozofii teologicznej i niektórych tez tomistów. Pecham zmarł w 1291 r., bez wątpienia rozczarowany, że reformy, do których dążył, nigdy nie doszły do skutku.
