Jimmy Carter: Seria amerykańskich prezydentów: 39. prezydent, 1977-1981

Opinie czytelników

Książka stanowi zwięzły przegląd prezydentury Jimmy'ego Cartera, podkreślając zarówno jego sukcesy, jak i porażki w prosty sposób. Krytycy doceniają jej zwięzłość i przystępny styl pisania, ale zwracają uwagę na brak głębi i szczegółów dotyczących niektórych aspektów jego prezydentury. Ton książki jest różny, a niektórzy recenzenci zauważają konsekwentną krytykę decyzji i stylu zarządzania Cartera.

⬤ Zwięzły i przystępny styl pisania.
⬤ Zapewnia użyteczny przegląd życia i prezydentury Jimmy'ego Cartera.
⬤ Podkreśla zaangażowanie Cartera w prawa człowieka i reformę energetyczną.
⬤ Wciągająca lektura, która może wzbudzić zainteresowanie dalszymi badaniami nad Carterem.
⬤ Wyważona ocena zarówno sukcesów, jak i porażek.

⬤ Brak głębi i szczegółów na temat niektórych polityk i aspektów prezydentury Cartera.
⬤ Ton jest często zbyt krytyczny, co prowadzi do niezrównoważonego obrazu.
⬤ Niektórzy recenzenci uważają, że nie odnosi się ona w wystarczającym stopniu do kontekstu poza Białym Domem, który miał wpływ na prezydenturę Cartera.
⬤ Krótka długość może nie zadowolić czytelników szukających dogłębnej analizy.

(na podstawie 35 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Jimmy Carter: The American Presidents Series: The 39th President, 1977-1981

Zawartość książki:

Nieokiełznany polityk z Georgii, który wszedł na urząd na fali po Watergate, ale którego kadencję pochłonęły kryzysy gospodarcze i międzynarodowe.

Pochodzący z Georgii rolnik uprawiający orzeszki ziemne, Jimmy Carter doszedł do władzy w kraju dzięki opanowaniu strategii niezależnego polityka. Jako twarz "Nowego Południa", największe poparcie Cartera wynikało z jego zdolności do bezpośredniego komunikowania się z wyborcami, którzy byli zniechęceni korupcją w polityce.

Jednak kandydowanie jako outsider było łatwiejsze niż rządzenie jako taki, jak pokazuje historyk z Princeton Julian E. Zelizer w tej analizie prezydentury Cartera. Po objęciu władzy Carter stanął przed wyzwaniem utrzymania silnej koalicji politycznej, ponieważ skupił się na polityce, która często antagonizowała kluczowych Demokratów, których wsparcia desperacko potrzebował. Do 1980 roku Carter stał samotnie w Gabinecie Owalnym, stawiając czoła zniszczonej gospodarce, rosnącym cenom ropy naftowej, amerykańskim zakładnikom w Iranie i sowieckiej inwazji na Afganistan.

Niepopularność Cartera pozwoliła Ronaldowi Reaganowi odnieść miażdżące zwycięstwo, zapoczątkowując konserwatywną rewolucję. Jednak podczas swojej kariery po prezydenturze Carter stał się ważnym głosem w międzynarodowej dyplomacji i negocjacjach, zmieniając swój wizerunek jako męża stanu naszych czasów.