Jeździec na białym koniu

Opinie czytelników

Recenzje „Furii Morza Północnego” podkreślają literackie znaczenie Theodora Storma i złożoność jego opowiadań. Zbiór zawiera osiem jego nowel, w szczególności „Jeźdźca na białym koniu”, ukazujących tematy miłości, straty i refleksji kulturowych XIX-wiecznych Niemiec. Podczas gdy czytelnicy doceniają głębię i atmosferę, opinie na temat tłumaczenia są bardzo zróżnicowane, niektórzy chwalą jego jakość, podczas gdy inni krytykują je za błędy i brak współczesnego kontekstu.

⬤ Bogata tradycja literacka i kontekst historyczny Theodora Storma.
⬤ Interesujące i wciągające historie, które zapewniają wgląd w XIX-wieczne niemieckie życie.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że pisarstwo jest klimatyczne i pięknie opisowe, przywołując silne poczucie miejsca i nastroju.
⬤ „Jeździec na białym koniu” jest szczególnie podkreślany jako ponadczasowa i trzymająca w napięciu historia.

⬤ Tłumaczenie otrzymało mieszane recenzje; wielu czytelników opisuje je jako słabej jakości, z błędami w strukturze zdań i brakującymi istotnymi fragmentami.
⬤ Kilku czytelników zauważyło, że opowiadania nie są lekką lekturą i mogą być trudne do przebrnięcia.
⬤ Niektórzy uważali, że książka wymaga cierpliwości ze względu na powolne tempo i zawiły styl pisania.

(na podstawie 20 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Rider on the White Horse

Zawartość książki:

Ta nowela, opublikowana po raz pierwszy w 1888 roku, była ostatnim i prawdopodobnie najlepszym dziełem niemieckiego pisarza Theodora Storma.

Łącząc w sobie zarówno realizm, jak i wątki nadprzyrodzone, Jeździec na białym koniu jest pełen symboliki i przesądów. Ludzkość musi tu walczyć z siłami natury, a walkę tę uosabia obraz widmowego jeźdźca i jego białego konia galopujących w stronę fal.

Jest to opowieść o człowieku z północnoniemieckich bagien, który próbuje okiełznać nie tylko świat przyrody, ale także reakcyjne idee i zakorzenione przesądy swoich sąsiadów. Storm wykorzystuje narracyjne ramy, historie w historiach, aby poruszać się ponad czasem i konwencjonalnymi granicami, aby zbadać różne aspekty tego, jak postrzegamy siebie, siebie nawzajem i nasze relacje ze środowiskiem.

Główna narracja skupia się na Hauke Haien, jego dramatycznych spotkaniach z morzem i obsesyjnej misji ochrony nisko położonych terenów, która prowadzi go do świata nauki i matematyki. Można odnieść wrażenie, że przesądy są podważane przez rozum, ale w obrazach, które przenikają tekst, pozostaje ukryty niepokój: nieustanny krzyk i wrzask mew, ryk fal, ciągłe odniesienia do oczu z "płonącymi oczami" jeźdźca na białym koniu i pytające spojrzenie starego nauczyciela. Natura jest przedstawiona jako dzika, nieprzewidywalna i niepokojąca, podczas gdy społeczność zawsze pamięta o jej niszczycielskich mocach.