Jazz Noir: słuchanie muzyki od Phantom Lady do Last Seduction

Oryginalny tytuł:

Jazz Noir: Listening to Music from Phantom Lady to the Last Seduction

Zawartość książki:

Jazz był kojarzony z przestępczością i niemoralnością, odkąd wczesne formy tej muzyki były słyszane w burdelach Nowego Orleanu i klubach należących do gangsterów w latach dwudziestych XX wieku. To skojarzenie zachęciło do wykorzystania jazzu w filmie noir, gatunku zajmującym się opowieściami o niepokoju i miejskim rozkładzie, który rozkwitł w amerykańskim kinie w okresie powojennym.

Jednak, choć często wspominano o zakresie i charakterze tej współpracy, rzadko była ona szczegółowo badana. Korzystając w znacznym stopniu ze źródeł archiwalnych i dokumentacji, "Jazz Noir" stara się naprawić to niedopatrzenie, umieszczając omawiane filmy w ich właściwym kontekście historycznym i wykorzystując interdyscyplinarne podejście, które nadaje równą wagę filmom - w tym takim sławom jak "Phantom Lady", "I Want to Live" i "Taxi Driver" - oraz niezatartej muzyce, która im towarzyszyła. W ten sposób koryguje wiele nieporozumień dotyczących tego złożonego, ideologicznie zabarwionego związku.

Telewizyjne "noir" z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, a także kinowe neo-noir z lat dziewięćdziesiątych, szeroko wykorzystywały jazz i muzykę o jazzowym smaku, co doprowadziło do błędnego przekonania, że gatunek i styl muzyczny zawsze były ze sobą powiązane. Jednak jak ujawnia autor David Butler, dopiero gdy nowoczesny jazz miał wielu wybitnych białych przedstawicieli, zyskał jakąkolwiek ekspozycję w hollywoodzkim kinie, a nawet wtedy taka ekspozycja była ograniczona.

Niemniej jednak szeroka gama stylów jazzowych była dobrze dopasowana do szerokiej gamy filmów noir, a historyczne podejście Butlera przywiązuje należytą wagę do takich rozważań. Film noir z lat 40.

jest tak różny od filmu noir z lat 50., jak jazz z lat 40. różni się od jazzu z lat 50., a "Jazz Noir" stanowi unikalne i wartościowe studium bogatej synergii estetycznej.