Jazz i sprawiedliwość: Rasizm i ekonomia polityczna muzyki

Opinie czytelników

Książka zapewnia intensywną eksplorację historycznych i społeczno-ekonomicznych środowisk, które ukształtowały muzykę jazzową i życie jej muzyków, koncentrując się na wyzysku i wyzwaniach, przed którymi stanęli. Chociaż jest chwalona za dogłębność i dokładne badania, niektórzy czytelnicy uważają ją za słabo zorganizowaną i powtarzającą się anegdotę, pozbawioną jasnej analizy i cierpiącą z powodu problemów z jakością pisania.

⬤ Dogłębna eksploracja społeczno-ekonomicznego ucisku muzyków jazzowych.
⬤ Wyczerpująco zbadana z bogactwem przypisów.
⬤ Wciągająca zarówno dla fanów, jak i studentów historii.
⬤ Oferuje cenny wgląd w związek między doświadczeniami muzyków a ich muzyką.

⬤ Słaba struktura i powtarzalność, brak organizacji tematycznej.
⬤ Jakość tekstu jest krytykowana za rozwlekłość, niejasność i powtarzalność.
⬤ Problemy z jakością fizyczną wydań papierowych, takie jak wypadające strony.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Jazz and Justice: Racism and the Political Economy of the Music

Zawartość książki:

Porywająca historia tego, jak jazz i muzycy jazzowi rozkwitali pomimo szerzącego się wyzysku kulturowego.

Muzyka, którą nazywamy "jazzem", powstała pod koniec XIX wieku w Ameryce Północnej - najprawdopodobniej w Nowym Orleanie - w oparciu o tradycje muzyczne Afrykanów, świeżo wyzwolonych z niewolnictwa. Ugruntowana w muzyce znanej jako "blues", która wyrażała ból, cierpienia i nadzieje czarnego ludu, wówczas sproszkowanego przez Jima Crowa, ta nowa muzyka weszła na świat za pośrednictwem instrumentów, które zostały porzucone przez odchodzące zespoły wojskowe po wojnie secesyjnej. Jazz and Justice bada ekonomiczne, społeczne i polityczne siły, które ukształtowały tę muzykę w fenomenalny wkład USA - i Czarnych Amerykanów - w globalną sztukę i kulturę.

Horne tworzy galaktyczną historię przedstawiającą to, co mogło być najbardziej zjadliwym ekonomicznym - i rasistowskim - wyzyskiem epoki, gdy muzycy jazzowi walczyli ze zorganizowaną przestępczością, Ku Klux Klanem i innymi złośliwymi siłami dominującymi na scenie klubów nocnych, gdzie jazz stał się znany. Horne zwraca szczególną uwagę na kobiety-artystki, takie jak pianistka Mary Lou Williams i puzonistka Melba Liston, a także podkreśla wkład muzyków o rdzennych amerykańskich korzeniach. To opowieść o pięknym lotosie, wyrastającym z brudów najbardziej bezczelnej formy ludzkiej nieczystości.