Jak brzmi prawda - Robert F. Kennedy, James Baldwin i nasza niedokończona rozmowa o rasie w Ameryce

Opinie czytelników

Książka Michaela Erica Dysona bada złożoną interakcję stosunków rasowych w Ameryce przez pryzmat wydarzeń historycznych, w szczególności spotkania Roberta Kennedy'ego z wybitnymi postaciami Afroamerykanów. Narracja jest pełna pasji i głęboko osobista, prowokując do introspekcji na temat systemowego rasizmu i zmagań, z jakimi borykają się czarnoskórzy Amerykanie. Recenzenci chwalą książkę za mocną narrację i wnikliwą perspektywę, choć niektórzy czytelnicy uważają ją za niezorganizowaną i czasami stronniczą.

⬤ Wnikliwa i mocna narracja
⬤ głęboko osobista i pełna pasji proza
⬤ zachęca do introspekcji na temat relacji rasowych
⬤ dobrze zbadany kontekst historyczny
⬤ doskonała znajomość języka
⬤ polecana dla tych, którzy chcą zrozumieć kwestie rasowe
⬤ podkreśla potrzebę szczerych rozmów na temat rasy.

⬤ Niektórzy uważają, że struktura jest chaotyczna i rozproszona
⬤ inni nie zgadzają się z niektórymi wyrażonymi punktami widzenia
⬤ kilka recenzji wspomina o stronniczości w perspektywie
⬤ nie jest to łatwa lektura dla każdego ze względu na ciężką tematykę.

(na podstawie 151 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

What Truth Sounds Like - Robert F. Kennedy, James Baldwin, and Our Unfinished Conversation About Race in America

Zawartość książki:

Ten program jest czytany przez autora.

What Truth Sounds Like to aktualna eksploracja amerykańskiej polityki rasowej, która kontynuuje rozmowę z bestsellera New York Timesa Tears We Cannot Stop Michaela Erica Dysona.

Prezydent Barack Obama: "Każdy, kto przemawia po Michaelu Ericu Dysonie, blednie w porównaniu".

W 2015 roku działacz BLM Julius Jones zwrócił się do kandydatki na prezydenta Hillary Clinton z pilnym pytaniem: "Co w twoim sercu się zmieniło, co zmieni kierunek tego kraju? "Nie wierzę, że zmieniasz tylko serca" - zaprotestowała. "Wierzę, że zmienia się prawo".

Napięty konflikt między sumieniem a polityką - między moralnością a władzą - w odniesieniu do wyścigu nie zaczął się od Clinton. Elektryzujące i traumatyczne spotkanie w latach sześćdziesiątych skrystalizowało te wściekłe spory.

W 1963 roku prokurator generalny Robert Kennedy zwrócił się do Jamesa Baldwina z prośbą o wyjaśnienie wściekłości, jaka groziła czarnej Ameryce. Baldwin przyprowadził ze sobą kilku przyjaciół, w tym dramatopisarkę Lorraine Hansberry, psychologa Kennetha Clarka i odważnego aktywistę Jerome'a Smitha. To właśnie nieustępliwa, niefiltrowana wściekłość Smitha postawiła Kennedy'ego na nogi, sprowadzając go do ponurego milczenia.

Kennedy wyszedł z prawie trzygodzinnego spotkania wściekły - że zgromadzeni czarni ludzie nie rozumieją polityki i że nie są tak łatwi w rozmowie jak Martin Luther King. Ale szczególnie, że byli bardziej zainteresowani świadectwem niż polityką. Ale gniew Kennedy'ego szybko ustąpił miejsca empatii, zwłaszcza dla Smitha. "Myślę, że gdybym był na jego miejscu... mógłbym inaczej postrzegać ten kraj". Kennedy przystąpił do zmiany polityki - spotkanie zmieniło jego sposób myślenia w fundamentalny sposób.

Było tego więcej: każdy wielki spór o rasę, który trwa do dziś, został wysłuchany w tym pokoju. Smith deklarujący, że nigdy nie będzie walczył za swój kraj, biorąc pod uwagę jego rasistowskie tendencje, a Kennedy zbulwersowany takim brakiem patriotyzmu, odzwierciedla pogardę dla czarnego sprzeciwu w naszych czasach. Jego przekonanie, że czarnoskórzy ludzie byli niewdzięczni za wysiłki Kennedych, by uczynić rzeczy lepszymi, pojawia się w naszych czasach jako zarzut, że czarnoskórzy ludzie pogrążają się w polityce niewdzięczności i bycia ofiarą.

Wkład czarnoskórych queer w postęp rasowy wciąż wywołuje poruszenie. BLM został oskarżony o ukrywanie ukrytej queerowej agendy. Doświadczenie imigracyjne, podobnie jak w przypadku Kennedy'ego - w przeciwieństwie do doświadczenia rasowego Baldwina - jest narzędziem do oskarżania czarnoskórych o brak pośpiechu i pomysłowości. Wciąż kwestionuje się to, czy ludzie, którzy są partnerami międzyrasowymi, mogą autentycznie komunikować czarne interesy. Wciąż zmagamy się z odpowiedzialnością czarnych intelektualistów i artystów za wprowadzanie zmian społecznych.

What Truth Sounds Like istnieje na napiętym przecięciu konfliktu między polityką a proroctwem - czy przyjmiemy polityczne rozwiązanie, czy moralne odkupienie, aby naprawić nasz pęknięty krajobraz rasowy. Przyszłość rasy i demokracji wisi na włosku.

Więcej pochwał dla What Truth Sounds Like:

"Pasja Dysona do bogatego afroamerykańskiego gobelinu kulturowego rozbrzmiewa w tym audiobooku". -- AudioFile Magazine.

" What Truth Sounds Like to tour de force intelektualnej historii i analizy kulturowej, poetycko napisana praca, która wzywa nas wszystkich do powrotu do tego pokoju i rozwiązania kryzysów rasowych, z którymi mieliśmy do czynienia ponad pięćdziesiąt lat temu". --Harry Belafonte.