Ja i Inny: Odkrywanie podmiotowości, empatii i wstydu

Opinie czytelników

„Self and Other” prof. Dana Zahaviego jest bardzo chwalona za wnikliwą eksplorację fenomenologii i jaźni. Chociaż treść jest wzbogacająca i wciągająca, odnotowano pewne problemy z edycją i odniesieniami.

Doskonały stan i terminowa dostawa, wnikliwa i wzbogacająca treść, dokładne badania, zachęca do głębszego zrozumienia siebie i innych.

Zauważono problemy z edycją, w szczególności brakujące odniesienia w tekście, co obniża ogólną jakość.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Self and Other: Exploring Subjectivity, Empathy, and Shame

Zawartość książki:

Czy można być sobą samemu, czy tylko razem z innymi? Czy tożsamość jest wbudowaną cechą doświadczenia, czy raczej społecznie skonstruowaną? Jak w ogóle możemy zrozumieć innych? Czy empatia jest równoznaczna i pozwala na odrębną doświadczalną znajomość z innymi, a jeśli tak, to co mówi nam to o naturze jaźni i poznania społecznego? Czy silny nacisk na pierwszoosobowy charakter świadomości uniemożliwia zadowalające opisanie intersubiektywności, czy też to pierwsze jest raczej koniecznym wymogiem dla tego drugiego?

Nowa książka Dana Zahaviego Self and Other, angażując się w debaty i ustalenia klasycznej fenomenologii, filozofii umysłu i różnych dyscyplin empirycznych, oferuje odpowiedzi na te pytania. Omawiając tak różnorodne tematy, jak samoświadomość, fenomenalny eksternalizm, bezmyślne radzenie sobie, lustrzane samorozpoznanie, autyzm, teoria umysłu, ucieleśniona symulacja, wspólna uwaga, wstyd, świadomość czasu, ucieleśnienie, narracyjność, zaburzenia jaźni, ekspresyjność i buddyjskie relacje bez jaźni, Zahavi argumentuje, że każda teoria świadomości, która chce poważnie potraktować subiektywny wymiar naszego doświadczalnego życia, musi poprzeć minimalistyczne pojęcie jaźni. Jednocześnie jednak twierdzi, że adekwatne ujęcie jaźni musi rozpoznawać jej wieloaspektowy charakter, a różne uzupełniające się ujęcia muszą zostać zintegrowane, jeśli mamy oddać sprawiedliwość jej złożoności. Tak więc, argumentując, że najbardziej fundamentalny poziom jaźni nie jest społecznie skonstruowany i nie jest konstytutywny.

Zahavi przyznaje również, że istnieją wymiary jaźni i rodzaje doświadczenia siebie, które są zapośredniczone przez innych. Ostatnia część książki stanowi przykład tego twierdzenia poprzez dokładną analizę wstydu.