Intymność publiczna: Architektura i sztuki wizualne

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Public Intimacy: Architecture and the Visual Arts

Zawartość książki:

Badanie architektury i sztuki jako ekranów żywotnej pamięci kulturowej, które uwzględnia kulturę muzealną, technologię wizualną oraz granicę przestrzeni publicznej i prywatnej.

W tym przemyślanym zbiorze esejów na temat relacji architektury i sztuki Giuliana Bruno zajmuje się kluczową rolą, jaką architektura odgrywa w produkcji sztuki i tworzeniu publicznej intymności. Jak dowodzi Bruno, w miarę jak sztuka wtapia się w konstrukcję przestrzenną, a architektura mobilizuje artystyczną wizję, nowa ruchoma przestrzeń - ekran żywotnej pamięci kulturowej - zaczęła kształtować naszą kulturę wizualną. Podejmując główny temat kultury muzealnej, Bruno prowadzi czytelnika serią architektonicznych promenad od nowoczesności do naszych czasów. Poprzez te "muzealne spacery" pokazuje, w jaki sposób kolekcja artystyczna stała się kulturą wspomnień i analizuje przestrzeń publiczną pawilonu, która została na nowo wynaleziona w ruchomej instalacji artystycznej nominowanych do Nagrody Turnera Jane i Louise Wilson. Badając skrzyżowanie nauki i sztuki, Bruno przygląda się naszej kulturowej obsesji na punkcie technik obrazowania i ich wpływu na prywatność ciał i przestrzeni. W pracach artystki Rebecci Horn odnajduje godne uwagi połączenie sztuki i nauki, które tworzy architekturę publicznej intymności.

Rozważając rolę architektury w sztuce współczesnej, która zmienia naszą "przestrzeń życiową" - oraz prace współczesnych artystów, w tym Rachel Whiteread, Mony Hatoum i Guillermo Kuitca - Bruno argumentuje, że architektura służy do definiowania ram pamięci, granicy przestrzeni publicznej i prywatnej oraz przenikania się przestrzeni zewnętrznej i wewnętrznej. Architektura, twierdzi Bruno, nie jest jedynie kwestią przestrzeni, ale sztuką czasu.