Intymna historia zabijania: Zabijanie twarzą w twarz w działaniach wojennych XX wieku

Opinie czytelników

Książka analizuje naturę współczesnych działań wojennych i psychologiczne aspekty doświadczeń żołnierzy w walce, koncentrując się w szczególności na II wojnie światowej i wojnie w Wietnamie. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uznali ją za wnikliwą i prowokującą do myślenia, inni krytykowali ją za dostrzegalne uprzedzenia i słabą edycję.

Książka jest dobrze zbadana i oferuje szczegółową analizę doświadczeń żołnierzy w walce. Przedstawia interesujące informacje na temat roli medyków i kapelanów oraz tego, jak dynamika grupy wpływa na zachowanie na wojnie. Wielu czytelników uznało ją za fascynującą i prowokującą do myślenia, zachęcającą do głębszej refleksji nad tematem.

Krytycy wskazywali, że program autora zdawał się przyćmiewać badania, prowadząc do feministycznego oskarżenia mężczyzn i ich działań na wojnie. Niektórzy stwierdzili, że redakcja jest słaba, co powoduje frustrujące wrażenia z czytania. Ponadto pojawiły się skargi dotyczące długości i tempa książki, szczególnie w ostatniej trzeciej części, a niektórzy uważali, że przedstawione dowody nie były wystarczająco przekonujące.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

An Intimate History of Killing: Face to Face Killing in Twentieth Century Warfare

Zawartość książki:

Charakterystyczną czynnością ludzi na wojnie nie jest umieranie, lecz zabijanie.

Politycy i historycy wojskowości mogą pochylać się nad ludzką rzezią, podkreślając obronę honoru narodowego, ale dla mężczyzn w czynnej służbie wojna oznacza bycie - lub stawanie się - skutecznymi zabójcami. W książce An Intimate History of Killing historyk Joanna Bourke pyta: Jaka jest społeczna i psychologiczna dynamika stawania się najlepszymi "żołnierzami-obywatelami"? "Jakiego rodzaju ludzie stają się najlepszymi zabójcami? Jak przystosowują się do życia w cywilu? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w tej przełomowej pracy, która jeszcze w rękopisie zdobyła nagrodę Fraenkel Prize for Contemporary History.

Opierając się na listach, pamiętnikach, wspomnieniach i raportach brytyjskich, amerykańskich i australijskich weteranów trzech wojen (I wojny światowej, II wojny światowej i Wietnamu), Bourke dochodzi do wniosku, że struktura wojny zachęca do czerpania przyjemności z zabijania, a zupełnie zwyczajne, łagodne istoty ludzkie mogą i często stają się entuzjastycznymi zabójcami bez brutalizacji. To graficzne, nieromantyczne spojrzenie na mężczyzn na wojnie z pewnością zrewiduje wiele długo utrzymywanych przekonań na temat natury przemocy.