Indian Philosophy of Language: Studies in Selected Issues
Czego filozofia języka może nauczyć się od klasycznej indyjskiej tradycji filozoficznej? Jeszcze dwadzieścia czy trzydzieści lat temu pytanie to po prostu by się nie pojawiło. Jeśli praktykujący analityczną filozofię języka w tamtych czasach miał w ogóle jakiś pogląd na filozofię indyjską, to najprawdopodobniej był to stereotypowy obraz gromady wpatrzonych w pępek mistyków wygłaszających niejasne, Bradleyowskie wypowiedzi na temat jedności tego, co było kiedyś.
W ciągu ostatnich lat wykonano wiele pracy, aby obalić ten stereotyp. Dzięki wysiłkom takich uczonych jak J. N.
Mohanty, B. K.
Matilal i Karl Potter, filozofowie pracujący w tradycji analitycznej zaczęli odkrywać coś z zakresu i rygoru klasycznej indyjskiej pracy w epistemologii i metafizyce. Tak więc, na przykład, przynajmniej niektóre niedawne dyskusje na temat tożsamości osobistej odzwierciedlają świadomość, że indyjska tradycja buddyjska może okazać się ważnym źródłem wglądu w konsekwencje redukcjonistycznego podejścia do tożsamości osobistej. W filozofii języka sytuacja nie uległa jednak znaczącej poprawie.
Podczas gdy stary stereotyp może już nie dominować wśród jej praktyków, podejrzewam, że nie postrzegaliby oni klasycznej indyjskiej filozofii jako ważnego źródła wglądu w kwestie w ich dziedzinie. Nie należy ich za to winić.
