Ilustrowany niewolnik: Empatia, narracja graficzna i kultura wizualna transatlantyckiego ruchu abolicyjnego, 1800-1852

Opinie czytelników

Książka stanowi znaczącą analizę kultury wizualnej dotyczącej niewolnictwa w kontekście amerykańskim i brytyjskim przed wydaniem „Chaty wuja Toma” w 1852 roku. Argumentuje za radykalną zmianą w rozumieniu empatii wobec zniewolonych, popartą szeroko zakrojonymi badaniami i spostrzeżeniami teoretycznymi.

Dobrze napisana, z oszałamiającymi wizualizacjami, dogłębnymi badaniami archiwalnymi, jasnymi i elokwentnymi argumentami, cennymi dla naukowców i studentów, wnikliwą eksploracją teorii empatii i zniuansowanym skupieniem się na kulturze wizualnej i retoryce antebellum.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać pewne historyczne reprezentacje za trudne do zaangażowania, a do pełnego docenienia przedstawionych argumentów może być potrzebna wcześniejsza wiedza na temat kultury wizualnej i teorii empatii.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Illustrated Slave: Empathy, Graphic Narrative, and the Visual Culture of the Transatlantic Abolition Movement, 1800-1852

Zawartość książki:

Od antyniewolniczego medalionu Wedgwooda z 1787 roku z wizerunkiem zakutego i błagającego czarnego ciała po filmy Quentina Tarantino Django Unchained (2012) i Steve'a McQueena Twelve Years a Slave (2013), niewolnictwo jako system tortur i zniewolenia fascynowało wyobraźnię optyczną transatlantyckiego świata.

Naukowcy badali różne aspekty kultury wizualnej, jaką było niewolnictwo, w tym malarstwo, rzeźbę, kampanie pamfletowe i dzieła sztuki. Jednak ważny element tej kultury wizualnej pozostał niezbadany: popularne i często przedrukowywane ilustrowane książki antyniewolnicze opublikowane przed Chatą wuja Toma Harriet Beecher Stowe (1852), które były szeroko wykorzystywane przez ruch antyniewolniczy w pierwszej połowie XIX wieku.

The Illustrated Slave analizuje niektóre z bardziej innowacyjnych prac w archiwum ilustrowanych książek antyniewolniczych opublikowanych w latach 1800-1852 wraz z innymi materiałami wizualnymi przedstawiającymi zniewolenie. Martha J. Cutter argumentuje, że niektóre ilustrowane narracje próbują przenieść oglądającego czytelnika z litości i widzimisię w tryb empatii i wzajemnych relacji ze zniewolonymi.

Twierdzi również, że niektóre ilustrowane książki charakteryzują zniewolonych jako uzyskujących pewien stopień kontroli nad narracją i żywymi doświadczeniami, nawet jeśli te figuracje pociągają za sobą poczucie, że historia niewolnictwa jest poza samą reprezentacją. Poprzez badanie znanych dzieł, takich jak Chata wuja Toma, a także nieznanych dzieł Amelii Opie, Henry'ego Bibba i Henry'ego Boxa Browna, autorka nakreśla tryb radykalnej empatii, która próbuje zniszczyć podziały między zniewoloną jednostką a wolnym białym podmiotem oraz między widzem a oglądanym.