Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.
III: Scattering Theory: Volume 3
Teoria rozpraszania to badanie oddziałującego układu w skali czasu i/lub odległości, która jest duża w porównaniu ze skalą samego oddziaływania. W związku z tym jest to najskuteczniejszy, a czasem jedyny sposób badania mikroskopowej natury.
Aby zrozumieć znaczenie teorii rozpraszania, należy rozważyć różne sposoby jej powstawania. Po pierwsze, istnieją różne zjawiska w przyrodzie (takie jak błękit nieba), które są wynikiem rozpraszania. Aby zrozumieć to zjawisko (i zidentyfikować je jako wynik rozpraszania), należy zrozumieć leżącą u jego podstaw dynamikę i teorię rozpraszania.
Po drugie, często chce się wykorzystać rozpraszanie fal lub cząstek, których dynamika jest znana, do określenia struktury i położenia małych lub niedostępnych obiektów. Na przykład w krystalografii rentgenowskiej (która doprowadziła do odkrycia DNA), tomografii i wykrywaniu obiektów podwodnych za pomocą sonaru, dynamika jest dobrze rozumiana. To, co chcielibyśmy skonstruować, to korespondencje, które łączą, poprzez dynamikę, położenie, kształt i wewnętrzną strukturę obiektu z danymi rozpraszania.
Idealnie, korespondencja powinna być jawnym wzorem, który pozwala zrekonstruować, przynajmniej w przybliżeniu, obiekt z danych rozpraszania. Głównym testem każdej proponowanej dynamiki cząstek jest to, czy można skonstruować dla dynamiki teorię rozpraszania, która przewiduje obserwowane dane eksperymentalne. Teoria rozpraszania nie zawsze zajmowała centralne miejsce w fizyce.
Nawet jeśli przekrój czynny Coulomba mógł zostać obliczony przez Newtona, gdyby zadał on właściwe pytanie, jego obliczenie jest powszechnie przypisywane Rutherfordowi ponad dwieście lat później. Oczywiście obliczenia Rutherforda były związane z pierwszym eksperymentem w dziedzinie fizyki jądrowej.
