How We Disappear: Powieść i opowiadania

Opinie czytelników

Zbiór Tary Lynn Masih „How We Disappear” jest powszechnie chwalony za pięknie wykonaną prozę, wciągającą fabułę i eksplorację tematu znikania w różnych postaciach i sceneriach. Czytelnicy są urzeczeni emocjonalną głębią opowiadań, od głęboko osobistych narracji po nawiedzające eksploracje straty i tożsamości.

⬤ Wspaniały i liryczny styl pisania, który oczarowuje czytelników.
⬤ Zróżnicowany wachlarz postaci i scenerii tworzących bogate, wciągające doświadczenie.
⬤ Głęboko emocjonalne i prowokujące do myślenia tematy, w szczególności związane ze stratą i zniknięciem.
⬤ Historie, które są intymne i można się z nimi utożsamić, z postaciami, z którymi można się utożsamić.
⬤ Angażujące formaty, w tym flash fiction i nowele.
⬤ Każda historia przyczynia się do spójnej eksploracji głównego tematu.

⬤ Podobnie jak w przypadku większości zbiorów, niektóre historie mogą mieć większy oddźwięk niż inne.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali pewne formaty opowiadania, takie jak nagłe przejścia, za nieco irytujące.
⬤ W kilku recenzjach zauważono, że emocjonalny ciężar opowiadań może być intensywny dla niektórych czytelników.

(na podstawie 27 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

How We Disappear: Novella & Stories

Zawartość książki:

W książce How We Disappear Tara Lynn Masih oferuje czytelnikom porywające i fascynujące historie tych, którzy zostali zabrani, tych, którzy zaginęli, i tych, których ani tu nie ma, ani nie ma - uciekinierów, wygnańców, wędrowców, duchów, a nawet nieuchwytnej Dame Agathy Christie.

Od odległej syberyjskiej tajgi po surowe amerykańskie pogranicze, od wiejskiej Long Island po powojenną Belgię, bohaterowie Masiha są zróżnicowani pod względem tożsamości i okoliczności, przeciwstawiając się ciężarowi wymazania, znikając lub wyłaniając się z fizycznych i emocjonalnych krajobrazów. Opisywana jako „mistrzowska” i „uderzająca i rezonująca” (Publishers Weekly), fikcja Masiha, przekraczająca granice między historią a współczesnością, iskrzy świadomością, że nic i nikt nigdy nie odchodzi na dobre - i że dzicz nigdy nie jest całkiem za nami.